UZUN İNCE BİR YOLDAYIZ

Ahir ömrümüzde belki de ilk defa AYNI DUYGULARA sahibiz.

Dünya üzerinde istisnasız her ülke derin bir sınavdan geçiyor.

Aramızda hiçbir fark yok artık.

Hepimiz aynı zorlu mücadele içindeyiz.

Evet bu mücadelede koşullarımız aynı değil belki ama duygularımız benzer.

Endişeliyiz hem de hiç olmadığımız kadar.

Korkuyoruz en çok da kaybetmekten.

Özgürlük alanlarımız hiç olmadığı kadar kısıtlı.

Tertemiz deniz havasını içimize çekeceğimiz günlere hasret kaldık.

Sevdiklerimizden ayrıyız.

Sadece sesleriyle avunmaya çalışırken; kucaklaşmanın, sevgiyle dokunmanın önemini daha da derinden hissediyoruz.

İstediğimiz anda ulaşıp almaya alışık olduğumuz ne çok detay varmış hayatımızda. 

Şimdilerde onları elde etmek için fazladan mücadele ediyor, ardından beklemeye geçtiğimizde ise sabretmeyi yeniden öğreniyor gibiyiz.

Elimizin altındayken kıymetini bilmediğimiz, görmezden geldiğimiz detayların farkına 

vardıkça şükür duygularımız katlanarak artıyor.

Zaman zaman sabrımız tükeniyor.

Karamsarlık bulutları her yanımızda dolanıyor.

Ruhumuzu ele geçirmek için olmadık oyunlar sergiliyor.

Varsın olsun.

Bizler yine de UMUTLA yarınları bekliyoruz.

Kabus dolu rüyadan uyanıp yaşamın içine akacağımız günleri iple çekiyoruz.

Evet yolumuz uzun.

Evet yolumuz zorlu.

Sevdiklerimizi kaybettik bu yolda.

Maddi kayıplara uğradık.

Ruhen çok hırpalandık.

Tüm bu olumsuzlukların ne zaman biteceğini kesin olarak bilememek ise en zor olanı.

Sabır taşımız çatladı çatlayacak.

Ama her ne oluyorsa, tüm bu yaşananların bir süre sonra, gideceğimiz yolu hazırladığı kesin.

Tıpkı İtalya’nın önemli yazarları arasında sayılan, Küba doğumlu İtalo Calvino’nun dediği gibi;  

"Yitirilmiş bir geçmişin anısı, kavuşmayı arzuladığımız bir geleceğin güvencesini oluşturur."

Peki bu yolda ne yapalım da; zamanı belirsiz olsa da; umutla beklenen geleceği güvenle kucaklayalım?

Konunun uzmanları içsel dengemizi korumanın önemi üzerinde duruyor.

Nasıl yaparsak yapalım, önemli olanın dengede kalmak olduğunun altını ısrarla çiziyor.

Yapabilir miyiz dersiniz?

Bence evet.

İçimizdeki sevgiye sığınıp yaşam dengemizi sağlama alabiliriz.  

Alırken vermeyi bildikçe, etrafımızda olan bitenin karanlık kısımlarında kalan gizli güzellikleri fark ettikçe, sabırla beklemenin zor olsa da yapılabilir olduğunu öğrendikçe, yerine oturmaya başlayacak her bir parça.

Eksikler tamamlandıkça, sevgimizle gönülden paylaşmayı hayat biçimi haline getirdikçe dengemiz yerini bulacak.

Sevginin kendisi olup baktığımız her şeyde güzellikleri keşfetmek ve yürekten şükretmek ne büyük istisna.  Yapabilenlere selam olsun.

Neden mi?

Yanıtını, çalışmalarını keyifle takip ettiğim Sn.Hilmi Işıkören versin istiyorum;

‘’Hayat iki seçenek sunar, savaşmak ve kabullenmek. Farkındalık ise ne zaman hangisini seçmemiz gerektiğini fısıldar.’’

Farkındalık radarımızı açık tutarak; hayatın sunduklarını yeri geldiğinde savaşarak, yeri geldiğinde kabullenerek almak; içsel dengemizi bulmamızda yardımcı olacak.

Ben buna inanıyorum.

Düşünsenize; koşullar ne kadar zorlayıcı olursa olsun etrafımızdaki güzellikleri görüyor olmak, bunun için çabalamak ve sabırla beklemek bile öyle güzel ki.

Biliyorum sizler de benim gibi düşünüyorsunuz.  Aynı uzun ince yolda aynı duygularla yürürken, elim ellerinizde yüreğim yüreklerinizde kalsın. Kalsın ki BİR olduğumuzu hissedip yarının umuduna kocaman gülümseyelim. Gülümseyelim ki ayrı kaldığımız günler boyunca gülümsemelerimiz bir arada tutsun hepimizi.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

22.04.2020

Kaynaklar: https://www.neokur.com; https://gulenaypema.com.