KONTROL BENDE

En büyük sıkıntımız bu değil mi hayatta?

İstiyoruz ki her şey, ama her şey bizim kontrolümüzde kalsın ve istediğimiz şekilde olsun.

Özellikle ikili ilişkilerimizde, evlilik hayatımızda, iş hayatımızda, çocuklarımız ve hatta eşlerimiz üzerinde hep tetikteyiz.

İstiyoruz ki önce bizim haberimiz olsun olan bitenden.

Biz karar verelim.

Biz şekillendirelim.

Aksi durum meydana geldiğinde de küplere biniyoruz tabiri caizse.

Kızıyoruz etrafımızdakilere.

Sakladıkları, bize söylemedikleri için.

Peki bu hareketimizin doğruluğu üzerinde zaman zaman düşünüyor, kendimize eleştirel bir gözle bakabiliyor muyuz?

Yoksa gerçeklerle yüzleşmekten korktuğumuz için saklanıyor muyuz?

Biliyor musunuz, insan gün geçtikçe ve tecrübelendikçe anlıyor ki olacak olan bir şey varsa oluyor bir şekilde.

Ne kadar dirensek de nafile.

Geçmiş haline gelene kadar da bizi ezip geçiyor bazen.

Haklısınız.

Üstelik dokunduğu yerde öyle kalıcı iz bırakıyor ki, zamanla yok olup gitmiyor o iz ve acı. Her şeyi kendi kontrol alanında tutmaya çalışmak bizi güçlü göstermiyor, tam tersi zarar görmeye açık hale getiriyor.

Hepsi kabulüm.

Ama eğer o an için yapacak bir şey yoksa boşuna çırpınmak niye?

Yeni güne yeni bir umutla başlarken; ‘’İki kalp atışı arasında bizi farklı birine dönüştüren bir AN’’ olabileceği gerçeğini hatırlasak ya sıkça.

Bu cümleye son günlerde okuduğum Jan-Philips Sendker imzalı ‘Her Kalp Kendi Şarkısını Söyler’ romanında denk geldim.

Tam de bu yazıma kafa yorarken karşıma çıkmasına gülümsedim ve buraya eklemek istedim.

Mutluluğun sadece anlarda saklandığını artık biliyoruz. Ve eğer zaman içinde önümüzden geçip giderken fark ediyorsak ne kadar hoş. O anı fark ettiğimizde de tıpkı bu cümledeki gibi farklı birine dönüşmemiz hiç de zor değil.

Öyle değil mi?

Gerginliğin içinde çırpınırken ve ‘’neden benim dediklerim olmuyor?’’ diye haykırıp en çok da sevdiklerimizi kırarken; O ANI FARK EDELİM.

Sevgiye sığınalım.

Evet biliyorum; üzüldüğümüz, acı çektiğimiz, yaralarımız kanarken hissettiklerimiz baş etmesi zorlu duygular.

Gelin görün ki yaşanacak bir şekilde.

Biz istesek de istemesek de.

Önemli olan kendimize karşı dürüst olmamız.

İç sesimize kulak vermemiz ve farkındalıkla beynimize uçuşan olumsuz duygularımızı kısa sürede sonlandırmaya çalışmamız.

Tam tersine yok saydığımızda, o sesi duymazdan geldiğimizde sadece üstünü örttüğümüzü unutmadan.

Bile bile sadece kendimizi kandırmaktan ne zaman vaz geçeceğiz?

Yapılması gereken en güzel şey, gerçeği acı da olsa kabullenmek ve kendimizi sevmek.

Böylece, kabul ettiklerimizi değiştirme gücünü kendimizde bulmamız mümkün. Çünkü kabul edemediklerimizi değiştirme gücümüz yok. Uzmanlar böyle söylüyor.

Üstelik bu süreyi kısa tuttuğumuz, kendimizi anlayıp sevdiğimiz sürece kontrol bizde.

Kendimize karşı daha hoşgörülü olmak, çoğu zaman başkalarına gösterdiğimiz sevgi ve anlayışı kendimize de göstermek gerek.

Yaşanacak olayları seçemesek de; vereceğimiz tepkileri, bu tepkilerle oluşacak duyguları ve ardından alacağımız kararları seçme hakkımız var.

Tıpkı Üstün Dökmen’in dediği gibi;

‘’Geçmişin keşkeleri ve geleceğin endişeleri şu anımızı çalan iki hırsızdır.’’

Onlarla oyalanmak yerine, iki kalp atışı arasında bizi farklı birine dönüştürecek o ANları yakalayalım yeterli.

Farklı bakış açımız, olayları algılama yeteneğimiz gün be gün gelişecek bu yolla.

Sonrası mı?

Sonrası öz değeri kuvvetli, algıları ve kalp gözü açık, kendisini daha iyi tanıyan bireyler olmak.

Kendisiyle buluşan, içindeki çocuğu şımartan ve yaşamını zenginleştirenlere ve bu yolda çabalayanlara selam olsun.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

22.02.2021

Kaynaklar: https://gulenaypema.com.