MUTLULUK KİMDE BİLEMEYİZ

Hayatta her şey gelip geçici.

Sevinçler, üzüntüler ve hatta acılar bile.

Bize düşen yakalayabildiğimiz anlarda mutluluğu içimizde hissetmek ve onu etrafımızdakilere de yansıtmak.

Elbette her zaman gülümseyemeyebiliriz.

Elbette her zaman mutlu anların farkında olamayız.

Ancak yakaladığımızda, gülümsediğimizi hissettiğimizde paylaşmak var ya işte bence o çok kıymetli.

Bu anlamda Japon edebiyatını derinden etkileyen usta yazarların, çocuk edebiyatına katkıları tartışılmaz.

Özellikle çocuk edebiyatının en önemli eserleri arasında gösterilen Japon Çocuk Öyküleri’nden; masal tadındaki küçük bir paylaşımın bizlere bunu hatırlatacağını ve hepimize iyi geleceğini düşünüyorum.

Romantik bir şair olarak ün kazansa da yazdığı ilk romanla Japon edebiyatında adeta bir çığır açan Toson Şimazaki’nin, Japon Çocuk Öyküleri’nden esinlenelim istedim bu yazımda.

Yoksulluk içinde geçen çalkantılı ve zor hayatında; yeterli besleyemediği için üç çocuğunu kaybetme acısını yaşamış olsa da; hayata ve mutluluğa bakışı içimize umut aşılar türden.

Kimin hayatı zor ve engebeli değil ki?

Herkes kendi ayakkabısını giymiş; dağ bayır, yokuş tırmanıp engelleri aşarken ve kendi problemlerini çözmeye çalışırken; sadece kendi acısına odaklanır. Ve neredeyse dünyanın merkezine kendisini koyar.

Bu durum son derece doğal olsa da işin aslı bambaşka.

Gülümsediği halde içinde fırtınalar kopan, sessiz kaldığı halde çığlık atan nice insan var dünyada.

O nedenle umut dolu yazılar, umut dolu satırlar hepimiz için önemli.

Hadi gelin mutluluğu ve gülümsemeyi hatırlayalım yeniden.

Günlerden bir gün mutluluk evleri ziyaret etmeye karar verir.

Kuşkusuz dünyadaki herkesin kendisini sevdiğini bilir. Çünkü hangi evin kapısını çalarsa çalsın ev sahibi tarafından keyifle karşılanacağından emindir.

Gelin görün ki kendisi insanların kalplerinde gerçekte ne olduğunu bilmek ister.

İşte bu nedenle yoksul bir adam gibi giyinir. Dış görüntüsüne rağmen kendisine iyi davranan kim olursa onun evine mutluluk bırakmaya karar verir.

Bu amaçla yola çıkar.

Bahçesinde köpek beslenen bir ev görür. Kapısının önünde durup tokmağı hafifçe vurur.

Ev sahibi gelen kişinin kimliğinden habersiz kapıyı açar.

Karşısındaki perişan görünümlü kişiye kim olduğunu sorar. Ancak yanıtını doğru dürüst beklemeden de kapıyı yüzüne adeta çarpar. Tam bu arada evin köpeği de sahibinden aldığı cesaretle gelen misafire kızgınlıkla havlar.

İlk kapıdan kovulan mutluluk, başka bir eve doğru yola çıkar.

Denemelidir mutlaka.

Bu sefer bahçesinde tavuk beslenen bir ev görür.

Büyük bir umutla kapıyı tıklatır. Kaşları hayli çatık bir ev sahibi tarafından kapı açılır.

Karşısında üstü başı perişan adamı görünce suratı iyice asılır. Bağırarak evinden ve bahçesinden hemen uzaklaşmasını söyler mutluluğa.

Bahçeden geçerken tavuk da ardından acı acı gıdaklar.

Pes etmemesi gerektiğini bilen mutluluk, yoluna devam eder.

Bu sefer bahçesinde tavşan beslenen bir ev görür.

Hemen kapısını çalar ve kendisinin yoksul bir gezgin olduğunu söyler.

Ev sahibi karşısındaki yoksul görünümlü adama şöyle bir bakar ve hemen mutfağa geçip kendisine yiyecek bir şeyler getirir. Gözlerindeki merhamet ışıltısı eşliğinde mutluluğa uzatır.

O sırada bahçedeki tavşanın keyifli sesi duyulur.

Gördüğü güzel ilgi karşısında mutluluk, ev sahibinin kalbinde olanı öğrenmiş olur.

Sevinç ve neşe içinde tavşanlı evden ayrılırken, onlara mutluluğu bırakır.

Kıssadan hisse çok.

Alacağımız dersler de.

Dış görünüşler, kısa anlarda gelişen diyaloglar, karşımıza tesadüfen çıkan yabancılar, yaşanan olaylar sıradan olsa da hepsi birer sınav değil mi hayatımızda?

Verdiğimiz tepkilere göre yeri geliyor kızgınlıkla günümüzü kendimize bile zehir ediyoruz.

Yeri geliyor minicik bir tebessümümüzün bize katlanarak geri döndüğüne şahit oluyoruz.

Aslında sevgi her yerde var ve mutluluk fark edebildiğimiz anlarda.

Bunu hiç unutmayalım istedim.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

22.12.2023

Kaynaklar: https://1000kitap.com; https://www.biryudumkitap.com.