VERMENİN DAYANILMAZ HAFİFLİĞİ

Sessizce, kimseler görmeden vermek.

Paylaşmak.

Azı çok yapmak.

Almanın naif kardeşi kendisi.

Dengesi.

Birisini ya da birilerini sevindirmenin en zarif yolu.

Karşınızda kabına sığamayacak kadar mutlu olan, gözlerindeki ışıltılı bakışla kocaman gülümseyen kalpler yaratmanın dayanılmaz hafifliği.

Ne kadar özel bir duygu aslında; içinizden taşan o tatlı heyecan dolu mutluluğu yudum yudum içmek.

Kocaman gülümsemelerden nasibini alıp ‘İşte bu.’ diyebilmek.

Bunun pek çok yolu var elbette. Önemli olan, her ne yapıyorsak yapalım kalplere sevinç ektiğimizi unutmamak. Zarafeti kaybetmemek. Sessizce yapmayı unutmamak.

Hadi gelin sevinç ekilen bir kalbin öyküsüne ortak olalım.

Nasibimizi alıp bizler de gülümseyelim.

Günlerden bir gün; öğrencileri ile sohbet etmekten keyif alan bir alim, öğrencisi ile bir tarlanın yanından geçer. Hemen yanındaki ağacın altında eski bir çift ayakkabı dikkatlerini çeker. Sağa sola bakarlar, sahibini göremezler. Belli ki civarda çalışanlardan birine aittir.

Tam oradan ayrılacaklarken; öğrencinin aklına bir muziplik gelir. Ayakkabıyı saklamayı, sahibi gelip de bulamayınca yaşayacağı panik halini seyretmeyi teklif eder.

Bilge alim ise bambaşka bir yol önerir öğrencisine.

Ayakkabıyı saklayıp sahibini üzmek yerine; içine bir miktar para bırakıp sevindirmenin çok daha özel olacağını söyler.

Öğrenci bu fikre bayılır. Ayakkabının içine bir miktar para saklar ve beraberce gizlenip beklemeye başlarlar.

Derken ayakkabının sahibi gelir. Terden sırılsıklam olmuş elbiselerini değişir. Sıra ayakkabısını giymeye geldiğinde içinde bir fazlalık fark eder. Baktığında öğrencinin koyduğu parayla karşılaşır. Şaşırır elbette. Etrafına bakar dikkatlice. Hiç kimseyi göremez.

İşte o anda, içindeki tarifsiz mutluluk gözlerine yerleşirken, gözyaşları ona eşlik eder. Çok sevinmiştir. Çünkü hasta eşine, evde aç bekleyen çocuklarına doğru dürüst bir şeyler alacak kadar parası vardır artık. Gerçi kendisine bu iyiliği yapan her kimse onu görememiştir; ama kalbine ektiği sevinç, umudunu artıran kocaman bir damla olmuştur.

Bu duygusal sahneyi uzaktan izleyen alim ve öğrencisi ise vermenin dayanılmaz hafifliği içinde mutlulukla oradan ayrılır.

İşte öykümüz böyle.

Zarafetle, usulca vermenin güzelliği.

Yaşanan çifte mutluluk.

Ekilen sevincin kalplerde umutla yeşermesine olanak tanımak.

Daha ne ister ki insan bu güzel duyguyu tattıktan sonra.

Vermenin pek çok yolu var. Sadece maddi olarak değerlendirmemek gerek.

Güçlü ve haklı olduğunda affetmeyi bilmek; haksız olduğunda özür dilemek; başkalarının başarılarıyla mutlu olmak; kıskanmayı unutup gıpta etmeyi öğrenmek; sessizce dinlemek; karşımızdaki her kim olursa olsun kendisini değerli hissetmesini sağlamak; … gibi.

Almayı ve vermeyi karşılık beklemeden, içimizden gelerek yapabilmek esas olan. Alırken karşılığını vermeye çabalamak ya da verirken yine karşılığını beklemek değil anlatmaya çalıştığım. Biliyorum siz beni anladınız.

Çünkü evrenin matematiği böyle işliyor. Yeter ki hepimiz alırken de verirken de iyi niyetlerle yapalım; karşılık beklemeksizin.

Sevinç tohumları ekip yeşerttiğimiz gün ve mutluluk dolu anlarımız çokça olsun.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

31.01.2021

Kaynaklar: https://www.uplifers.com; https://gulsensecen.wixsite.com.