Hayatta
risk almadan özgür olamıyoruz bunu unutmamak gerek. Aslında eski kalıplarımızı
terk etmeden, gücümüzü sınayamayız ki.
Öyle
değil mi?
Hafızamızdaki
tüm o kalıplaşmış bilgileri ne kadar silersek, o kadar hafifleyeceğiz önce.
Sonra da güçleneceğiz. Korkmak yok.
Beşinci
anlaşmada; bir de kuşkunun gücüne dem vurmuş yazarımız.
Tam
da inançtan söz ederken bu da nereden çıktı demeyin. Başlarda bana da garip
gelmişti itiraf etmeliyim ki.
Burada
sözü edilen kuşku duyduklarımızla alakalı. Önce anlatılanları sakince dinlemek.
Sonra da hemen inanmamak.
Kuşkuyu
bir filtre gibi kullanmak.
Görüş
bildirmeden.
Yargılamadan.
Kişisel
algılamadan.
Dinlerken
o kişiye değerli olduğunu hissettirmek. Kuşkumuzu içimizde saklamak.
Sonuçta;
inanmak, inanmamak, katılmak, katılmamak tamamen bize kalmış.
Ortada
haklı haksız gibi bir ayırım yok. Çünkü tüm bunları başarıyla yaptığımız için,
bizi rahatsız eden bir şey olmadığını fark ediyoruz.
Oh
dünya varmış.
Güç
bizim elimizde. Kendi gerçeğimizde. İçimiz rahat.
Dinlediğimiz
kişi de mutlu alabildiğine. Kendini değerli hissetti. Paylaştı, rahatladı.
Daha
ne olsun?
Bu
kitapta ilgimi çeken bir diğer bölüm daha var ki; kısaca değinmeden geçemem. O
da DİKKATİN DÜŞÜ. Don Miguel Ruiz bunu üçe ayırmış.
Birinci
Dikkatin Düşü; bizim sıradan ilk düşümüz.
İkinci
Dikkatin Düşü; sahip olduğumuz fikir ve inançlarımıza savaş açarken beliriyor. Ama
bir şartı var. Kendimize koşulsuz güvenmemiz, gerçek sevgi olmamız lazım.
Hani
bir anlamda doğduğumuz andaki halimize dönmemiz gerek.
Üçüncü
Dikkatin Düşü; ustalığa erdiğimiz en üst mertebe. Koşulsuz sevdiğimiz, gücümüzün
ve kendimizin farkında olduğumuz o muhteşem an. Elimizdeki fırçanın darbelerini
sadece kalbi vuruşlarımızla yapıyoruz.
Ve
muhteşem final.
Hayatımızın
düşü, nereye gitmesini istiyorsak oraya gidiyor.
Sözün
özü kendi cennetimizdeyiz. Duru görülüyüz. Karşımızdaki her şeyi kalben
görüyoruz. Tüm çıplaklığı ile. Saygı duyuyoruz her kim varsa. Biz olduğumuz
gibiyiz.
Onları ve tüm olan biteni de olduğu gibi görüyor ve kabulleniyoruz.
İşte
böyle.
Yolumuz
uzun.
Zor
hatta çetrefilli.
Engeller
var. Hatta en büyük engel kendimiziz. Ancak yaşam sanatçısı olmanın o
albenisini yakalamak adına her zorluğa değer bence.
Sevgiyle
kalın.
Belgin
ERYAVUZ
25.06.2016
Kaynaklar:
BEŞİNCİ ANLAŞMA – Don Miguel RUIZ.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder