YIKMADAN YAPMAK EN GÜZELİ

Peki neyi?

Bence her şeyi.

En çok da o ipek kadar narin duyguları.

Dinlemiyoruz.

Anlamıyoruz.

Anlaşılmıyoruz.

Bu nedenle de giderek zorlaşan hayat koşturmacası içinde, tahammül etme sınırlarımız yay gibi geriliyor.

Oysaki anlamaya çalışmak gerek. Kendimiz ve elbette karşımızdaki kişi için.

Öykü ve otobiyografik romanlarıyla, günlük yaşama ilişkin gözlemlerini dile getiren İsviçreli yazar Robert Walser’ın dediği gibi.

"Bizim anladığımız ve sevdiğimiz şey de bizi anlar ve sever."

Tamamen sevgi dolu bir iletişim. Sevdim bu cümleyi.

Eleştirel gözle bakmadan, tarafsızlığımızı koruyarak dinlemek.

Fikirleri ve bilgileri paylaşmak.

Yeri geldiğinde sözcüklere tahammül etmek.

Gülümserken insanların kalbine dokunmak.

Kucaklarken karşılıklı o sıcacık sevgi ırmağını birleştirmek.

Selamlarken gönülden gönüle yol olmak.

Bunlar ne kadar kıymetli.

Yazarlığının yanı sıra, çok dilli bir çevirmen, antoloji yazarı ve editör olarak uluslararası bir üne sahip bulunan Arjantin asıllı Alberto Manguel bakın ne demiş;

"Sohbet etmenin, bir insanın kalbine ya da aklına açılmış bir pencere olması düşüncesini seviyorum."

Kalbe açılan her pencerede görülecek pek çok güzellik, fark edilecek pek çok ayrıntı var. Hepsi bize hayat rotamızda yol gösterecek cinsten üstelik.

Tüm bu özel pencereleri bir bir açıp fark etmek dururken; bizler ne yapıyoruz dersiniz?

Ön yargının sıkı bağları arasından bakarken bir de eleştiriyoruz. Eleştirinin o negatif enerjisi ile sevgi dolu alanları yıpratıyoruz, hatta yıkıyoruz. Var olan olumlu enerjileri azaltıyor, yok ediyoruz.

Yüzümüze yansıyan sevgisizlik ve olumsuzluğun, huzursuzluğa ve mutsuzluğa davetiye çıkardığını maalesef fark edemiyoruz.

En önemlisi de; içini en kaliteli hatıralarla dolduracağımız anlara hasret yaşarken; yaşantımızı sıradanlaştırıyoruz.

Eleştiri yaptığımız anda; hedefte vardığı kalbin enerjisi sönümlenirken; kalbimizdeki duyguların da negatife doğru sürüklendiğini unutmamamız gerekiyor. O nedenle eleştirel bir kişi olmanın ne derece doğru olduğunu iyi tartmak lazım diye düşünüyorum. Sürekli başkalarına odaklı yaşamak, onları mercek altına alırken kendimizden, kişiliğimizden ve hatta iç sesimizden uzaklaşmak ne derece doğru tartışılır.

Öte yandan bir eleştiri yağmuru altında sakinliği korumak, sonuna kadar dinlemek ve o anda açığa çıkacak duyguları yok saymadan onlarla yüzleşmek en doğru olanı.

Peki bunu yapmak kolay mı? Elbette değil. Çünkü daha eleştiriyi duyar duymaz savunmaya geçiyoruz. Ortaya çıkacak duygulardan, kanayacak yaralardan korkuyoruz belki de kim bilir?

Talep edilmeden tavsiye vermenin bile keskin çizgileri olduğunu söylüyor uzmanlar. 

Tavsiye vermenin altında; karşımızdakini küçük görmek, kendi egomuzu parlatmak ihtiyacı olabileceğini unutmamak gerekiyor.

Samimi, dürüst, sevgi ve şefkat dolu yaklaşımlarla içimizdeki manevi alanı beslemek varken; eleştiri yapmak, tavsiye vermek, karşımızdaki kişilerin eksik yönlerini sürekli hatırlatan olmak; kendi zarafetimize gölge düşürüyor bence.

O halde içimizdeki kalp sesini dinlemek, var olan enerjimizi kendimizi kandırmadan okumak ilk adım. Sonrasında eğer oluşacak negatif enerjiyle başa çıkacak gücü kendimizde buluyorsak ve gerçekten gerekliyse; eleştiri yapmak ya da tavsiye de bulunmak daha yerinde bir davranış tarzı sanki. Elbette o eleştirel gözün bir an gelip kendi içimize döneceğini de unutmadan.

Böylece hem kendi yaralarımızı sevgiyle saracak hem de karşımızdaki kişinin enerjisini boş yere azaltmamış olacağız. İyilik ve güzellik bu kadar yakın aslında. Ardından gelecek huzur da. Yeter ki görelim.

‘’Yaşayacaksan asaletle, zarafetle yaşayacaksın.’’

Bu cümleler 2019 senesinin Oscar ödüllü filmi ‘Green Book – Yeşil Kitap’tan. Tüm kalbimle katılıyorum ben de. Unutmayalım ki düşüncelerimiz ve eylemlerimiz bugün bizi biz yapan ve geleceğe taşıyacak olan sihirli bir yol. Ve o yoldaki eğitim hiç bitmeyecek.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

21.04.2019

Kaynaklar: https://gulenaypema.com.