MELEKLER SELAMINI GETİRDİLER ANNEM...

Dünyadaki en iyi dostum, sevgili anneme dair düşüncelerimin yoğunlaştığı günlerden birindeyim yine. Özlemini kalbimin en derin köşesinde hissettiğim, sevgisini , sesini, kucaklamasını beklediğim... Bazen benden bir ışık yılı kadar uzakta olduğunu düşündüğüm, bazen bir dokunuş kadar yakın hissettiğim. Zarifliğine, hanımefendiliğine ve sevgi dolu dünyasına her zaman hayran olduğum bir tanem. Yoksun şimdi yanımda biliyorum. Ama bil ki özlemin hiç dinmedi yüreğimde. Geçen seneler kimseler görmeden akıttığım göz yaşlarımı azalttı belki ama, bir sızı var ki içimde, taa derinlerde, tarifine uygun kelime bulmakta zorlanıyorum inan bana. Kendimi senin kızın olduğum, seninle mutlu bir hayatı paylaştığım için ne kadar şanslı hissediyorsam; kızım seninle çok şey paylaşamadı diye de üzülüyorum bir yandan. Ama bazen dudaklarının bir kıvrımında, bazen yemek yeme tarzında, bazen de sevgi dolu gönlünde seni görüyor gibiyim . Kimbilir belki de seni kızımda yaşatıyorum. Tıpkı senin beni yetiştirdiğin gibi yetiştirmeye çalışıyorum onu. Ben ne kadar mutlu olduysam kızım daha çok mutlu olsun istiyorum. Ben şanslı bir çocuktum, o benden daha da şanslı olsun diye dualar ediyorum.

Seni anıyoruz her defasında birbirimize itiraflarımızda. Geceleri birbirimize göstermeden akıttığımız göz yaşlarında buluşuyor kalbimiz onunla. O da seni özlüyor biliyorum, tıpkı benim gibi; ama birbirimizi üzmemek için söz etmekten kaçınıyoruz. Ona bir şey olacak diye içim nasıl da titriyor, seneler büyüdüğünü gösterse de gözümde hiç büyümüyor benim minik bebeğim; işte bu anlarda seni, anneliğinin değerini çok daha iyi anlıyorum meleğim.

Gün geliyor rüyalarıma giriyor ve sıcacık bir öpücük konduruyorsun yanağıma. Öylesine sıcak ve sahici ki, uyandığımda seni bulacakmışım gibi hissettiğim o sabahlar... Zor günlerimde bana destek veren sesini kulaklarımda duyduğumdan emin olduğum o kısacık anlar... Arabamla çift takla attığım, burnum bile kanamadan çıktığım kazanın akşamında iyi olduğumdan emin almak için uğramıştın rüyalarıma biliyorum, biliyorum melek annem o an da bile beni sen korumuştun.

Amansız hastalığın seni bizlerden ayırdığı zor günlerinde, tüm acılarını bir kenara bırakıp; kızımı çok özlediğini söylemiştin hani hatırladın mı? Sana gösteremedim onu ya, içimde kaldı yıllarca acısı. Doğumgününde, tam iyileşme haberlerini verdikleri o günün sabahında elimde en sevdiğin nergis çiçekleriyle beni odanda görünce ne çok sevinmiştin. Çiçekleri koklamıştın doyasıya, kızmıştın birde bu kadar sık seni görmek için uzun yollar kat etmeme, işlerimi aksatmama. Uzun uzun sarılıp, öpüp koklamıştık birbirimizi ve ben ayrılmıştım yanından gülerek. İyiydin, iyileşecektin inanmıştık tüm kalbimizle. Akşama gelen o habere kadar. Bir aya yakın bir süre kızımdan sakladığım, yollarda ağladığım ve nasıl anlatacağımı bir türlü bilemediğim ayrılık günün, doğumgününde. Ölümün soğukluğunu hep korkarak anarken, sana son kez sarılmıştım hiç korkmadan sımsıkı hem de. Sabah getirdiğim çiçekler şimdi yatağında seni son yolculuğuna uğurluyordu, ne kadar acıydı. Sabah mis gibi kokan o çiçekler artık kokmuyordu annem.

Ölümü, insan bedeninin aramızdan ayrılışını ben bile anlayamazken kızıma nasıl anlatacaktım. Ne demeliydim, onun minicik kalbini incitmeden nasıl açıklayacaktım ani gidişini...

Araya giren zaman bana nasıl bir dayanma gücü verdi bilmiyorum ama, seni özlüyorum bir tanem. Sevgi kokan yüreğini, sıcacık ellerini, içten kahkahalarını, seni annem özlüyorum seni; bir de kimselerde bulamadığım dostluğunu.

Ne olurdu bir saniye de olsa yanımda olsaydın. Sımsıkı sarılsaydım sana ve yine gitseydin. Razıydım buna. Biliyorum ki yoksun yanımızda. Ama kalbimiz sende, seninle. Sen ne kadar uzak ve ne kadar yakın olsan da...

Mekanın cennet olsun annem.

Belgin ERYAVUZ
06/05/2003