KARALAMA DEYİP GEÇMEYİN…

Hepimizin çocukluk yıllarından gelen bir alışkanlığı var. Henüz ilk harflerimizi öğrenirken başladık beyaz sayfaların üzerini karalamaya. Anlamlı anlamsız pek çok çizik attık. Yaş çıtamızı adım adım yükseltirken; bu kez ara ara yazdığımız şiirler ya da resimler eşlik etti bu karalamalarımıza. Hep bir yerlere notlar aldık, yazdık; çizdik, çiziktirdik. Belki ilerde temize çekeriz dedik. Çoğunu unuttuk. Çoğunu yitirdik belki de, hiç önemsemedik.

Daha ileriki yaşlarda okulda ders dinlerken, çalışırken ya da iş yerinde masamızda veya önemli bir toplantının eşiğinde yaptığımız karalamalarımızı ise hep gizlemeye çalıştık. Çocukluk döneminin naifliği ile elimizde sallayıp herkese göstermek yerine, saklamaya çalıştık. Görenler olur, eleştiride bulunur ya da kızar diye korktuk çünkü. Neden mi? Gelecek tepkilerin olumsuz olacağını biliyorduk da ondan. Zamanımızı boşa harcadığımız için kocaman bir nasihat alacak ve yanında mutlaka azarlanacaktık.

Düşünsenize, sınıfında tam ders anlatılırken, dalgın dalgın önündeki kağıda karalama yapan ve öğretmeninden azar işiten ne çocuk vardır. Ya da önemli bir toplantıda, verilecek elzem kararlar arifesinde; başı önünde notlarının yanlarına çizgiler çizen, anlamlı anlamsız şekiller yapan ve etrafındakiler görecek, patronu hissedecek diye korkan ne çok insan tanıdık hepimiz. Çalışma hayatının o zorlu süreçlerinde onlardan bir tanesi belki de bizlerdik.

Peki karalama, gerçekten bir kabahat işlemişçesine azarlama gerektirecek kadar kötü bir şey mi? Zamanı boşa harcamak mı? Konuşma yapanlara karşı bir saygısızlık mı? Yoksa tam tersine bir düşünce biçimi mi; bazılarımızın tercih ettiği?

Gelin isterseniz önce tanımına bakalım. Karalama; üstünde düzeltmeler yapılan, temize çekilmemiş yazı taslağı olarak tanımlanıyor. Ancak hepimizde yerleşen o bildik dar kalıpların aksine; yapılan araştırmalar, hangi yaşta olursak olalım karalama yapmanın düşüncelerimizi daha etkili hale getirdiğini gösteriyor. Bir anlamda yaratıcı yönümüzü destekliyor. O anki olayları, yapılan konuşmaları daha iyi kavramamıza vesile oluyor.

Karalama yaparken bir yandan da düşünüyoruz hepimiz. Aslında çok da tehlikeli bir durum değil yani. İşte bu noktadan hareket eden Sunni Brown’un karalama hakkında verdiği bir sunum videosunu izledim geçen gün. Kendisi görsel düşünme teknikleri ve yenilikleri üzerine çalışmalar yapan Amerikalı genç bir kadın yazar.

Şimdi gelin izlediğim video açılımından aldığım kısa notlarla; karalamanın hayatımızdaki önemine bakalım. Belki bu yolla evde çocuklarımıza karşı biraz daha toleranslı olabiliriz. Keza iş yerinde astlarımıza karşı daha duyarlı yaklaşabiliriz. Ne dersiniz?

Sunni Brown; toplumların karalama yapmayı algılayış şeklinin çok farklı ve ilginç olduğunu söyleyerek başlıyor sunumuna. Üzüldüğü nokta ise; eskilerden günümüze karalama hakkında olumlu hiçbir tanımına rastlayamamış olması.

17.yy. da karalama tam bir aptallık olarak kabul edilirken; 18.yy.de dalga geçmek, aldatmak fiiliyle özdeşleşmiş. 19.yy. da ise çoğunlukla yozlaşmış politikacılar için kullanılan bir terim olarak tarih sayfalarında yer almış.

Günümüzde ise aslında değişen pek bir şey olmamış. Boşa vakit harcamak, oyalanmak, haylazlık etmek, hiçbir şey yapmamak gibi olumsuzluk ifadelerinin yerine kullanıldığı için; insanlar karalama yapmaktan kaçar olmuşlar. Sınıfında karalama yapıp dersini dinlemediği şeklinde algılanan ve öğretmeni tarafından azarlanan çocuklar; büyüdüklerinde iş hayatlarında da benzer korkular yüzünden bu dürtüden uzak kalmayı seçiyorlar haliyle.

Sunnie’nin deyimiyle karalamaya karşı çok güçlü bir kültürel norm oluşturulmuş. Zaman zaman basın da bunu destekleyici davranışlarda bulunmaktan geri kalmamış. Elbette bu durum da karalama adına toplumun gözünde psikolojik bir hoşnutsuzluk yaratmış.

Sözlü bilgiye daha çok odaklanmış olmamızın, neredeyse karalama yapmanın değerini görmezden gelmemize sebep olduğunu vurguluyor bir diğer bölümde de genç yazar. Oysa ki karalama yapmak, düşünmeye yardımcı olmak için ihtiyacımız olan çizgiler yapmak demek. Hatta bu esnada ise düşünmek diye de ekliyor.

Bir başka ilginç gerçek ise, sözlü bilgiyi alırken karalama yapmanın; yapmayan insana göre, akılda daha çok bilgi tutabilmesine yardımcı olması. Düz mantıkla baktığımızda; konsantrasyonumuz bozulduğunda karalama yaptığımızı düşünüyoruz. Ama aslında karalama; tam tersine konsantrasyonumuzu kaybetmememiz için tercih edilecek güzel bir yöntem. Üstelik sorunları çözerken daha yaratıcı olmamızı sağlıyor.

Tam bu noktada gelin İngiltere’nin en büyük üniversitelerinden bir tanesi olan Plymouth Üniversitesi’nde yapılan bir araştırmaya yer verelim. Seçilen 40 gönülleye yaklaşık 2.5 dakikalık bir telefon mesajı dinletilmiş. Ancak test öncesi, bir kısmından dinleme sırasında kendilerince notlar almaları istenirken; diğerlerinden dağıttıkları kağıtlarda bulunan şekillerin içlerini boyamaları söylenmiş. Test bittiğinde gönüllülerden mesaj içeriğinde yer alan kişi ve yer adlarından 8 tanesini yazmaları istenmiş. Sonuç ne mi olmuş dersiniz? Karalama yapanlar, yapmayanlara göre yüzde 29 daha başarılı çıkmış.

Şimdi düşünelim. Tam da sıkıcı bir konuşmanın orta yerindesiniz. Bir süre sonra haliyle ilginiz dağılmaya başlıyor. Uzmanlar bu durumda kişilerin hayal kurmaya başladıklarını ve dolayısıyla detayları kaçırdıklarını belirtiyor. Halbuki karalama yaparlarsa dikkatlerini o konuşma üzerinde toplayabiliyorlar. Kısacası, anlatılanları karalama yaparak dinlemek, daha iyi anlamamızı sağlıyor.

Hepimizin öğretilenleri almamıza yardım eden dört temel yöntem var. Bunlar görsel, işitsel, okuma yazma ve kinestetik (bedensel zeka).

Doğru algılama yapmak için bu yöntemlerden en azından ikisini kullanmak zorundayız. İşte karalama yapmak tüm bu dört öğrenme yöntemini duygusal bir deneyim olasılığı içinde birleştiriyor.

Bir başka antropolojik araştırmada ise; zaman içinde tüm çocukların, büyürken görsel mantıkta aynı gelişimi sergilediklerini bulunmuş. Yani karalama aslında doğamızda var. Ancak bir takım toplumsal baskılar nedeniyle kendimizi bu içgüdüden mahrum bırakıyoruz.

O halde, karalama yapmak tam da bilgi yoğunluğunun ve o bilgiyi alma ihtiyacının çok yüksek olduğu  durumlarda oldukça önemli. Motive edici etkisi de göz ardı edilmemeli.

Son söz olarak değişime kendimizden başlayabiliriz. Ne dersiniz? Evde varsa çocuklarımıza, iş yerinde ise astlarımıza biraz toleranslı davranmanın kimseye bir zararı olmaz diye düşünüyorum ben. Hem bu minicik adım ilerde birer yetişkin olacak çocuklarımızın yaratıcılıklarını köreltmemeleri konusunda da önemli bir etken olmaz mı sizce de? Bilmem bana katılır mısınız; sonuçta karalama düşüncelerimizi olumlu anlamda tetikliyor ve aktif tutuyor.  Her geçen gün beyin kapasitemizi daha iyi ve verimli kullanmanın yollarını araştırırken; bu minicik bilgiyi de yabana atmamak gerek diye düşünüyorum.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

06.02.2014

NOT: 1-Yazıma ilham olan videoyu fark etmemi sağlayan Sn. Cahit Büyükkanber’e teşekkürlerimle. İzlemek isteyenler için Sunni Brown’un sunum videosu; http://www.viplay.com/ted/is/sunni-brown-karalamacilar-hadibirlesin_30262)  

2-Sadece karalama yapılarak ortaya çıkan harika görüntüler. Sn. Emre Tantu’ya ait. http://www.youtube.com/watch?v=NeXD5MLQk4E&list=PLT1SMrSENAGvD4prKGRMeO12DxNXQbufJ&index=2;

3- http://editorturk.com

Z–POINT TEKNİĞİNİ SEVDİM ( 2 / 2 )

Z-Point tekniğini uygularken kendimizin belirleyeceği, basit kelimeler seçiliyor. Anlamlı olması da şart değil. İstediğimiz herhangi bir kelime. Yapacağımız şey bilinçaltımıza talimat vermek. Kendimize ya da başkalarına karşı yaptığımız eleştirme, kin, nefret, hayal kırıklığı, suçlama, yargılama, kıskançlık, utanç gibi güçlü duygular açığa çıktığında; bu basit kelimeleri tekrarlamak. Tekrar ettikçe kayıtları silmek ve özgürlüğe adım adım yaklaşmak. Sevgi ve aşkla bakıp, gönül gözünü devreye sokmak.

‘’Yaşama duyduğunuz sevgi, en yüce umudunuza beslediğiniz sevgi olsun. Ve sizin en yüce umudunuz, yaşamın en yüce düşüncesi olsun.’’ der Friedrich Nietzsche.

İşte bizler de bunu başaranlardan olalım diyorum ben de. Hayat kocaman bir okul. Öğrenmenin sonu yok. Daha kaliteli bir yaşam için, daha naif yaklaşımları kendimize çekmek için çabalamak gerekiyor. Elimizden geldiğince, sabırla.

Z-Point  tekniğinde üç aşama var. Birinci adımda bilinçaltını temizleyen programı ele alıyoruz. İkinci adımda bu programı çalıştıracak basit kelimeyi seçiyoruz. Üçüncü ve son adımda ise kendimizde olumsuz etki yaratan duygu ve düşünceleri buluyoruz. Hayalimizde yarattığımız serbest bırakma çemberi içinde, kullandığımız temizleme cümleleri ile hepsini serbest bırakıyoruz.

Burada önemli olan bizi üzen travmatik duygu ve düşünceleri hatırlamamız. Basit kelimeyi tekrarladıkça silindiğine inanmamız. Nasıl, ne şekilde olduğuna kafa yormadan. Çünkü uzmanlar uygulamanın kendiliğinden olacağını, işe yaraması için farkına varmamızın gerekli olmadığını belirtiyor.

Fakat tüm bunlara başlamadan önce bir ön hazırlık yapmamız gerekli. Hayatımızdaki olumsuzlukları fark etmek ve bir liste yapmak belki de. Sonrasında da bu tekniği adım adım uygulamak.

İsterseniz birinci adımdaki temizleme programı nedir ona bakalım. Bu bir metin. Araştırma yaparken karşıma çıkan metinler vardı. Ben de kendimce yorumladım. Herkes duygu ve düşünce yapısına, iç sesine göre, kendi metnini yazıp seslenebilir diye düşünüyorum.

"Sevgili bilinçaltım, şu andan itibaren bir temizlik çalışması başlatıyorum. Her çalışmamda doğru ve faydalı olabilmek için de kalbimdeki en güçlü niyetlerle seni  programlıyorum. Hayatın koşturmacası içindeyken; karşılaştığım olaylar, insanlar ve geçmiş anılarım ruhumu kötü hissettirdiğinde; seçtiğim anahtar kelimemi tekrar ediyorum. Senden istediğim ben bu tekrarları yaparken, olumsuzluklarımı naif bir şekilde, beni yormadan, tüm bağlantılarıyla beraber tek tek silmen.  Ve bir daha geri gelmemelerini sağlaman. Çünkü bunlardan kurtulmayı, özgür ve hafif olmayı istiyorum. Kendime güveniyorum. Beraberce başaracağımıza tüm kalbimle inanıyorum. Teşekkür ederim.’’

Buna benzer bir metni sadece bir kez okumamızın yeterli olduğunu belirtiyor uzmanlar. Diğer veriler gibi bilinçaltımız tarafından saklanacak çünkü. Şimdi sıra seçtiğimiz kelimeyi tekrarlamaya geldi. Ve yaptığımız her tekrarla kayıttaki olumsuzluklarımızın birisinin silindiğine, hafiflediğimize inanıyoruz. Ancak başarılı olmak adına, anahtar kelimenin mümkün olduğunca sık tekrar edilmesi önemli.

Uzmanlar sessiz bir ortamda yüksek sesle bu uygulamanın yapılabileceğini, yanlış yapma gibi bir korkunun gereksiz olduğu söylüyor. İlk denemede başarılı olamazsak, yine yeniden istediğimiz kadar tekrar yapabiliyoruz.  

Z-Point tekniği pratik olduğu kadar, bizi huzura davet eden bir yöntem. Her durum ve koşulda; bizleri rahatsız eden duygu ve inançları temizleyerek bizleri hafifletiyor. Ruhumuzda yarattığı olumlu değişikliklerle hayata daha farklı bakmamızın yollarını aralıyor. Olumsuz tüm duygu ve düşüncelerimizi tek tek tarayarak, onları olumlu olanlarla değiştirmeye çalışmak kadar uzun ve yorucu değil. Farklı ve basit bir metot. Hafiflemek, içindeki şımarık çocukla özgürlüğe yelken açmak isteyenler için ideal.

Son sözler olarak şunu belirtmeliyim ki… her yeni kavram, her güzel metot araştırma ve denemelerle ortaya çıkıyor. Okumak, araştırmak, aklımıza yattığı, mantığımızla ters düşmediği noktalarda hayatımıza alıp uygulamak bizim elimizde. Ancak tüm bunların tek bir gayesi var. O da hayatın HER ANININ es geçilmeyecek kadar GÜZEL ve ANLAMLI olduğunu FARK edebilmemizi sağlamak. Yolu ne olursa olsun farkındaysak eğer, şükretmenin gücünden güç alabiliyorsak ne mutlu bizlere. Sevgi ve aşk ile bakan gözlerimiz, tebessüm dolu yüzlerimiz ve paylaştığımız değerlerimizle içimizdeki güneş hep sımsıcak kalacak. Ben buna inanıyorum.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

22.01.2014

Yararlandığımkaynaklar:http://www.izafet.net,http://www.bilincaltiningucu.com, HolistikYaşamKoçuSevinçSultan,http://zpointselfcare.stressalternatives.co.uk, http://www.zpointforpeace.com.

Z–POINT TEKNİĞİNİ SEVDİM ( 1 / 2 )

Hayatımızı yaşarken gerek kendimizi gerekse çevremizi anlamamıza yardımcı olan bilincimiz, bizim uyanık olma halimizi anlatıyor. Farkındalığımızı. Yaşama biçimimizi yansıtıyor bir anlamda. Peki ya yıllar boyu gördüğümüz, duyduğumuz, öğrendiğimiz, tecrübe ettiğimiz, düşündüğümüz, hissettiğimiz ve imgelediğimiz yığınla detay nereye gidiyor? Beynimizin depo kısmına yani bilinçaltımıza gerektiğinde kullanılmak üzere tek tek kaydediliyor. Hem de çocukluk yaşlarımızdan itibaren. Hatırlayamadığımız, unuttuğumuz pek çok detayla beraber.  

Dile kolay. Adeta bir bilgisayar programı gibi kayıttayız aslında yaşam boyunca. Edindiğimiz tecrübelerle beraber klasörümüz giderek kabarıyor haliyle. Bilinçaltımızın derinliklerinde sessizce bekliyor. Ancak beklerken tüm sensörleri de açık. Yaşadığımız olaylardan etkileniyor. Benzer deneyimlerle karşılaşınca birden tetikleniyor. Ve hiç unutmadığı için birbirinden alakasız gibi görünen verileri birbirine bağlıyor. Yani bilinçaltımız yedi yirmi dört sürekli çalışıyor.

Hayata karşı pozitif duruşumuz varsa, olaylara olumlu yaklaşabiliyorsak klasörümüzdeki kayıtlar pozitif oluyor. Tersine hep negatifsek, korkularımız varsa, farkında olmadan her daim kötü düşüncelerin yumağındaysak; kayıtlar da olumsuz oluyor.

Şimdi diyeceksiniz ki ‘Nasıl olsa biz o olayları yaşıyoruz. Bir şekilde geçip gidiyor, unutuluyor. Varsın bilinçaltımız kaydetsin. Ne çıkar ki?’ Öyle çok şey çıkıyor ki aslında ve öyle önemli ki o kayıtların olumsuz olması. Çünkü onlar hedeflerimizle aramızdaki görünmez engeller. Hani hep sorup dururuz ya kendi kendimize. ‘Neden yapamıyorum? Hayallerim hep böyle yarım mı kalacak? Mutluluğu hiç mi hak etmedim? Şansızlık yakamı ne zaman bırakacak?’ diye. İşte o soruların cevabı başkasında değil, bizde saklı aslında. Hayatı daha fazla ıskalamamak için kendi iç sesimizi duymamız ve bizi hayallerimizden uzaklaştıran her ne varsa FARK etmemiz lazım.

Evet bilinçaltımız bilincimizin direktifleriyle çalışıyor. Dediklerini harfiyen uyguluyor. Biz uyurken dahi kayıt yapıyor. Bu arada tüm bedensel faaliyetlerimizi de düzenliyor. Üstelik hiç yorulmuyor. Bilincimiz neye inanıyorsa onu hemen kayıtlardan bulup çıkarmaya çalışıyor. Bizi üzer mi, yorar mı, engeller mi, kızdırır mı hiç düşünmüyor. Ve bizler doğduğumuz andan itibaren bize yüklenen olumsuzlukların farkında değilsek; hayat koşusunda hep tökezliyoruz. Yüzleşemediğimiz korkularımız, yenemediğimiz utanma duygumuz, bir türlü sağlamlaştıramadığımız öz güvenimiz, adeta dilimize pelesenk ettiğimiz sabote kelimelerimiz ile (başaramam, şanssızım, yapamam, deneyemem, korkarım, utanırım, değişemem, artık çok geç, gibi) işimiz hayli zor.

Çünkü bilinçaltımızda yer alan tüm bu olumsuz kalıplar (ön yargılar; yanlış inançlar; endişe, suçluluk, öfke, kin, nefret gibi kötü düşünceler; çevresel faktörler; toplumsal baskılar; stres, yas gibi) bizim yaşam şeklimizi bir şekilde etkileyecek. Hayattan tat almamıza mani olacak. Farkındalığımızı, yaşam zevkimizi köreltecek.

İşte bu nedenle uzmanlar pek çok yeni metotla bilinçaltını temizlemenin önemini vurguluyor. Denedikleri yöntemlerle bunu başaranların sayısı hepimizi umutlandıracak ölçüde. Ancak unutmamamız gerekiyor ki her şey bize bağlı. Kalp gücümüze ve başaracağımıza olan inancımıza.

"Dünyada çekilen acıların yüzde doksanı; kim olduklarını, yeteneklerini ve hatta gerçek görevlerini dahi bilmeyen insanlardan gelir. Birçoğumuz hayatımızı, kendimize tamamen yabancı bir şekilde yaşayarak tamamlıyoruz." diyor Amerikalı gazeteci Sydney J. Harris. Çok çarpıcı bir tespit ve hayli yüksek bir oran. Kendimizle yüzleşmeden o çoğunluk arasında olup olmadığımızı bilemeyiz elbette.

Yeni bir güne başlarken ve hayatın o yoğun koşturması sırasında zaman zaman kendimizi mutsuz, enerjisiz hissettiğimiz anlar oluyor. İşte böylesi anlarımızda bizi mutsuz eden ya da enerjimizi azaltan etkenler olmalı mutlaka. Bunun için kafa yormak, kendimize adeta dışardan bakmaya çalışmak ve iç sesimize karşı samimi olmak önemli. Çünkü bulduğumuz nedenler bizim farkındalığımızı artıracak.

Hayatımızı olumsuz anlamda etkileyen pek çok kalıp var. Bu kalıplar hepimizde farklı elbette ama genel olarak; ilişkilerdeki problemler; çocukluktan gelen dayak travmaları, azarlamalar; korkular; endişeler; yitik öz güven; maddi sıkıntılar; kötü alışkanlıklar aklıma ilk gelenler. Bilinçaltı kaydımızdaki bu travmatik izler minicik bir sinyale duyarlı bekliyor. O sinyali alınca da oradaki olumsuz kayıtlara göre çalışmaya başlıyor. Hal böyle olunca; gönlümüzden geçirdiklerimize, hedeflerimize bir türlü ulaşamıyoruz. Üstelik suçu başkalarına atarken, esas engelin kendimiz tarafından yaratıldığını fark edemiyoruz.

İşte bu nedenle ilk adım FARKIDALIKLA başlıyor. Sorunlarımızın nerede ve ne boyutta olduğunu bilmekle devam ediyor. Sonra da o sorunlara karşı basit telkinlerle bilinçaltımızı istediğimiz hale getirmemiz gerekiyor. Uzmanlar böyle söylüyor.

Hayatın bizi bazen yıkıp geçen, bazen bulutların yanına yükselten o devasa rüzgarlarını 8 bölüme ayırmış; Budizm'in kurucusu olarak kabul edilen ünlü filozof Gotama Buda. Bunlar övgü, suçlama, kazanç, zarar, zevk, hüzün, onay, ret. Ve şöyle bir telkinde bulunmuş; ‘’Rüzgarlar eser ve durulur. Sen kökü sağlam duran bir ağaç gibi ol ve tüm bunların ortasında dinginlikte kal.’’

İşte bu dinginliği her daim korumanın yolu ise bilinçaltımızın olabildiğince temiz kalmasına, olumlu kayıtlarla dolmasına bağlı. Bunun en basit yollarından bir tanesi ise Z-POINT tekniği.

Bu tekniği Amerikalı Grant Connolly bulmuş ve geliştirmiş. En güzel tarafı basitliği. Kayıtlar güvenle temizlendikten sonra bir daha eski olumsuz halimize dönmüyor olmamız ise en keyifli yanı. Yani çalışmamıza, biraz emek harcamamıza değecek diye düşünüyorum ben de.  Üstelik uzmanlar ve deneyenler; kendimizi adeta uykudan uyanmış gibi hissedeceğimizi belirtiyor. Daha özgür, daha güvenli. (Tekniğin detayları, uygulaması ve devamı 2/2 ‘ de)

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

22.01. 2014

NEŞENİN MIKNATIS ETKİSİ (2/2)

Peki neşeli insanların sayıları neden bu kadar az? Neden hepimiz pür neşe olamıyoruz? İşte yazımın amacı bunu yeniden fark etmemiz adına.

Neşe, dışa vurulan sevinç hali olarak açıklanıyor sözlüklerde. Ama o kadar basit değil, çünkü içinde kocaman pozitif bir enerji barındırıyor. İşte mıknatıs etkisi de buradan geliyor. Mutlaka sizin de dikkatinizi çekmiştir, neşeli insanlar kolay kolay öfkelenmezler. Daha sakin, daha hoşgörülüdürler. Olaylara daha iyimser bakarlar. Kendileriyle temas halinde olan insanlara  umut ve sevinç aşılarlar. Sanki görünmez bir kalkanın ardındadırlar. Hayatın olumsuz hiçbir yanından etkilenmiyorlarmış gibi yaşarlar. Bizlerin kızdığı durumlara gülüp geçerler. Hatta bu nedenle bazen yanlış bile anlaşılırlar. Ama ne gam. Biz dert ederiz de onlar etmezler. Ne güzeldir böylesi ruh haline sahip olmak, bunu korumak. Üstelik içteki o sıcacık enerji dalgasıyla etrafındakileri pozitif anlamda etkilemek, neşelendirmek. Böyle insanlar hepimizin özlediği, arkadaş olarak yanında bulunmak istediğimiz kişiler değil mi? O halde gelin işe önce kendimizden başlayalım. Neşeli olmayı, bu güzel duygunun ruhumuza katacaklarını önemseyelim. 

Neşenin beynimizde daha kalıcı olması adına; Amerikalı ünlü yazar Orison Sweet Marden’in neşeyle ilgili sözlerine devam etmek istiyorum izninizle.

‘’Neşeli bir ruh ne büyük bir zenginlik hazinesidir. İyimser olabilmek kıymetli bir mirastır. Zira sükunet ve barış daima onunla beraberdir. Onun ışığı etrafındaki gölgeleri kovar: Kederli kalpleri aydınlatır. Onun kudreti ümitsizlere bile sevinç ve cesaret getirir. Hele iyimserlik özelliği sevimlilik, nezaket ve yüz güzelliği ile bir arada bulunursa, yeryüzünün hiç bir hazinesi bununla kıyaslanamaz. Bu paha biçilmez nimeti elde etmek sanıldığı kadar zor değildir; zira neşeli bir yüz, sıcak ve cömert bir kalbin yansımasıdır. İçteki güneş, ilk önce yüzde değil ruhta doğar; oradan yüze yansır. Yüze parlaklık veren tatlı gülümseme, içimizdeki güneş ışığından başka bir şey değildir.’’

Her satırı o kadar doğru ki. Yaz, kış ya da bahar… İçimizde güneş olduktan sonra her mevsim içimizi ısıtmaz mı? Karanlık anlarımızı ışıltılarla kaplamaz mı? İçimizdeki o güneşe, minicik ve sessiz çocuğa çok iyi bakalım. Bakalım ki, sevgiyle tebessüm etmemiz kolaylaşsın. Neşemizi her daim canlı tutmanın en güzel yolu bu.

Dünyanın tanıdığı ünlü kişisel gelişim uzmanı Amerikalı Anthony Robbins’in ‘’İçinizdeki Devi Uyandırın’’ isimli eserini okuyanlar bilirler. Burada bizlerin hayat karşısında daha sağlam, daha kararlı ve güçlü durmamıza vesile olan 10 duygudan söz edilir. Bunlar Sevgi ve Sıcaklık; Takdir ve Minnet; Merak; Heyecan ve İhtiras; Kararlılık; Esneklik; Güven; Neşe; Canlılık ve Katkı’ dır. Her bir duygu başlı başına çok önemli elbette; ama neşe duygusunun bir farkı var. O da mıknatıs etkisi yaratması.

Hayata tutkuyla bağlı olan, yaşamayı seven insanların en temel özelliği nedir biliyor musunuz? Güzellikleri, detayları fark etmek, çevrelerine, olan bitene farkındalıkla bakmayı bilmek ve sıklıkla şükretmek. Aslında bizler de böyle olmanın adımlarını öğrenmiyor muyuz her yeni günde? O halde doğru yoldayız. Ne kadar çok şükredecek detay bulursak o kadar iyi, neşe duygumuzun varlığını koruması için. Ama sadece bu kadar değil neşeli olmanın yolu.

Yeri geldiğinde zorlandığımızda, neşemizi kaçıracak olay ya da kişilerle karşılaştığımızda içimizdeki umuda sarılmamız gerekiyor. Güzel şartlarda neşeli olmak elbette daha kolay. Asıl olan zor şartlarda bunu fark edip koruyabilmek. Bunun sırrı ise umutlarımızı her dem taze tutmakta saklı. Ara sıra çılgın, ara sıra çocuk olmak; kendimizi önemsemek ve sadece kendimiz için bir şeyler yapabilmek; neşenin yollarını açan anahtarlar. Ve tüm bunlar içimizdeki öz güvenle kesişiyor. Yani kendimize inanmamız, her türlü zorluk karşısında dimdik ayakta kalacağımıza güvenmemiz çok önemli.

Kısaca toparlayacak olursak; uzmanların belirttiği üç temel nokta var neşemizi besleyen.

ŞÜKÜR, UMUT, ÖZ GÜVEN. Ben izninizle SEVGİyi de eklemek istiyorum.

Bunlar varsa neşenin yolları hepimize açık. Daha çok neşe, daha çok mıknatıs etkisi ve daha huzurlu, neşeli bir toplum demek. Her şey BİZde başlıyor ve BİZde şekilleniyor. İşte bu nedenle her birimiz son derece kıymetliyiz; yaptıklarımız, yapacaklarımız ve paylaşacaklarımızla.

‘’Küçük keyiflere bayılırım ben. Karmaşık ruhların son sığınağıdır onlar. ‘’ der Oscar Wilde.

İşte bizim de yapmamız gereken de sadece bu kadar. Kendimiz için minicik molalar ve imkanlar yaratmak. Bir anlamda içimizdeki neşeyi hatırlamak ve hep canlı tutmak. İnanın hepimiz bunu fazlasıyla hak ediyoruz. Ruhumuzdaki o tatlı neşenin kıpırtılarıyla hem ANların farkına varmamız kolaylaşacak; hem de mıknatıs etkimiz etrafımızda pek çok neşeli gülüşün belirmesine sebep olacak. Daha ne olsun?

Uzmanlar neşenin bizim en doğal halimiz olduğunu söylüyor. Farkındalıkla aldığımız her nefeste ‘Ben buradayım.’ diye adeta bağırıyor. Bu çok güzel değil mi sizce de? 

Fark edelim yeter ki. Böylece hayatın akışına daha kolay uyum sağlıyoruz. Sevgiyi ve aşkı daha çok hissediyor, kalbimizi daha çok açıyoruz. Güvenimiz tam olduğu için zorluklar bile bize umutsuzluk vermiyor.

Tam tersine bizi öfkeden, ani kızgınlıklardan uzak tutuyor. Karşımızdaki insanlara daha anlayışla yaklaşmamıza vesile oluyor. Ama ne zaman ki kendi kendimize neşeli olup olmadığımızı sorgulamaya başlıyoruz; işte o zaman zihin devreye girdiği ve doğal akışı bozduğu için neşe hissimiz içine kapanıyor. Başka bir yere gidip kaybolmuyor ama sessizleşiyor. Sabırla bizim onu fark etmemizi bekliyor. Akışta olmak, zorlamamak işte bu yüzden çok önemli.

Duygularımızın kaynağı biz olduğumuza göre her şey bizim elimizde. Tüm duygularımızın önce farkında olmak, sonra da olumsuzları eleyip neşe gibi olumlu duygulara yer vermek sadece bir iki dakikamızı alacak, o kadar. Yeter ki kendimize güvenelim, önce kendimizi sevelim ve her yeni sabaha, güne, elimizdekilere şükredelim. Her bir adımda kendimizi daha iyi hissettikçe, bir adım daha atalım. Şimdinin güzelliğinde yarını inşa ederken; hiçbir şeyin aslında sanıldığı kadar zor olmadığını görelim. Kendimizi iyi hissedip, neşenin mıknatıs etkisine kavuştukça, kendi gücümüzü artırdığımız gibi başka insanlara da ışık olalım. Hayat paylaşınca daha güzel değil mi zaten?

Son söz; Amerikalı ünlü yazar ve konuşmacı Les Brown’ dan.

‘’Ay'ı hedeflersen, ıskaladığında bile yıldızların arasında olursun.’’

Muhteşem bir hayat felsefesi. Hedefimiz ay olsun ki, ıskaladığımızda bile bize mucize dolu ışıltılarla göz kırpan pek çok yıldız sarsın dört bir yanımızı.

Sevgiyle neşeyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

02.01.2014

Kaynaklar: http://www.zaman.com.tr, http://www.mutlumikrop.com, http://www.edebyahu.com/icinizdeki-devi-uyandirin-antony-robins

NEŞENİN MIKNATIS ETKİSİ (1/2)

Kendimize bir iyilik mi yapmak istiyoruz? Üstelik bu iyilik dokunuşu etrafımıza da bulaşsın, katlanarak artsın mı istiyoruz? O zaman gelin NEŞELİ olmaya çalışalım.

Bu cümleyi okuduğunuzda içinizden ‘’hiç de kolay değil, benim yaşadıklarımı bilsen sen de neşeli olamazsın ki‘’ dediğinizi duyar gibiyim. Elbette haklısınız. Elbette yaşam zor. Sıkıntılar bitmiyor. Henüz bir tanesiyle baş edemeden, peşinden yeni sıkıntılar ortaya çıkıyor.

Ama hayat hep böyle dalgalı olacak. Bazen zorlu, bazen fırtınalı, bazen süt liman deniz misali. Bize düşen gayret etmek olmalı. Elimizden geldiğince, var olan koşullarımızla neşe kıvılcımlarını çaktırmalı. Şartlar ne kadar zor olursa olsun, o kıvılcımların sönmesine izin vermemeli. Çünkü o fırtınalardan, o karabasanlardan daha kolay kurtulmanın yolu buradan geçiyor.

Nasıl mı? Cevabı ünlü Amerikalı yazar Orison Swett Marden’in sözlerinde saklı.

‘’Neşeli olabilmek hayatınızda kendinize ve başkalarına yapabileceğiniz iyiliklerin en büyüğüdür. Çünkü neşeli bir mizaçta çekim gücü vardır. O hayatın iyi şeylerini çeken bir mıknatıstır. ‘’

İşte hayatın iyi ve güzel şeylerini çekebilmenin yolu. Bu yolda olabildiğince vakit geçirmek ve neşenin mıknatıs etkisinden faydalanmak gerek. Çünkü hepimizin neşeye ihtiyacı var. Hem de hiç olmadığımız kadar. Gülümsemeye, doya doya tebessüm etmeye de. Ancak o zaman içinde bulunduğumuz bu zorlu süreçleri atlatabilir, umutlarımıza ekleyeceğimiz sevgi damlalarını çoğaltabiliriz. Elele beraberce.

İçimizde hep var olan, bizden sadece tek bir sinyal bekleyen ve o sinyal gelmediği sürece hep içimizde tutsak kalan duygumuz hangisiymiş biliyor musunuz?

NEŞE.

Üstelik yine bizler tarafından bir anda acıya çevrilebiliyormuş.

Nasıl mı? Beklentilerimiz olmadığında.

Gerçekten de duygularımız iç içe geçmiş labirentler gibi adeta. Ve bizler çoğunlukla duygu ve düşüncelerimizin kontrolünü kaybettiğimiz noktalarda; bu labirentler arasında gözü kapalı dolaşıyoruz. Çıkış yolunu bir türlü bulamıyoruz. İçimizdeki o güzelim cevherleri heba edip, ömür tüketiyoruz.

Neşe içimizde her an var olan en doğal duygumuz. Bizden beklediği ise sadece özgür bırakılmak. Şartlara ve durumlara göre yasaklar ardına itilmemek. Konunun uzmanları her nefes alışımızda aslında neşe titreşimleri yaydığımızı belirtiyor. Ancak bizler bunun farkında değiliz. Çünkü başka şeylere odaklanıyor, gereksiz pek çok ayrıntıda boğulup gidiyoruz.

Gelin, her yeni günde, önce sonsuzluktan çalınan bir AN yaratalım kendimize. 

Gülümseyelim, kendi ruhumuzla beraber etrafımıza. Bir tebessüm bin olurken, ANların artık sonsuzluktan çalınmasına bile gerek kalmadığını anlayalım. Hep göz önünde olduklarını, aslında bizlere el salladıklarını bilelim. Hayatın bize sunduklarını en doğru şekliyle fark edebilmenin ve mutlu olmanın tadına varalım. Gün geceye karışırken, huzur yanı başımızda, rengarenk rüyalar ise ceplerimizde olacak inanın bana.

Kendimizi seviyorsak, değer veriyorsak çevremize daha güzel enerjiler yayacağımızın bilincindeysek eğer; her yeni gün bizim için bir başka güzel yolculuk aslında. Öyle değil mi? Yaşanacak pek çok AN, görülecek pek çok detay ve paylaşılacak sıcacık sevgilerle dopdolu. Aradaki o gri siyah renkler varsın olsun. Biz diğer renklere sarıldıktan sonra ne önemi var ki?

Sevgi dolu bir ruh, aydınlık bir bakış ve bitmeyen hayallerle insan nelere imza atmaz ki? Yaşamın o dur durak bilmeyen koşturması içinde çabalarken hepimizin gayesi bu değil mi?  Bunun için hepimiz okuyor, öğreniyor, araştırıyor, tabiri yerindeyse didinip duruyoruz. Ama önceliği kendimize vermemiz gerektiğini bir an olsun unutmadan. Çünkü her şey kendimizle şekilleniyor.

Bakın İranlı İslam âlimi ve filozofu İmamı Gazali ne der?

‘’KENDİNE değer ver ve GÖNLÜNÜ olgunlaştır. Çünkü SEN bedeninle değil, Ruhunla İNSANSIN. "

İçindeki sevgiyle ruhunu hep tertemiz tutan, vicdanından yana hiç sorunu olmayan bir insan olmak ne kadar güzeldir. Kalbindekileri sadece kendisi için değil, başkaları için de isteyebilmek; sevinçleriyle mutlu olup, üzüntülerini katmerleştirmek yerine, geçirmek için çaba harcamak nasıl güzel bir erdemdir. Kısacası önce insan olmak, önce adam gibi adam olmak; hepimizin ilk gayesi değil mi? Ve çocuklarımıza vereceğimiz ilk eğitim.

Hayallerimiz olsun bir dolu. Hem de devasa hayaller. Yürekten inanarak istediğimiz her hayalimiz gün gelir gerçek olur. Olmayanlar için üzülmek yerine, başka hayalleri devreye sokmak çok mu zor? Olanlar için mutlu olduğumuzda şükrediyoruz ya dolu dolu; ben diyorum ki aynını olmayan hayallerimiz için de yapsak. Olana da olmayana da şükretmek içinizi ferahlatacak çünkü. Zenginleştirecek. Gönül zenginliğine ulaşabilmek bu kadar kolay aslında. Neşeli olmak, mıknatıs etkisi yaratmak da. (devamı 2/2 ‘de)

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

02.01.2014