KORKMA! SEVGİNİN GÜCÜNE İNAN! (2/2)

Korkularımızdan nasıl mı kurtulacağız? Cevabı ünlü Hintli düşünür Osho’nun özel satırlarında saklı;

‘’Kendi karanlığından KORKMA. Hepsi sensin. Dışarıda tehlike yok. Hiç kimse zarar veremez sana. İçindeki karanlığa dönüp de bakabilirsen AYDINLANACAKSIN. Hadi bu kez dön ve bak ona. Yüzleş. O zaman, ne yalnızlıktan, ne ölümden, ne de düşlerinden korkacaksın... ‘’

İşte bu kadar basit aslında. Belki de korktuğumuz kadar bile yoktur korkularımız. Belki de sabun köpüğü gibi yok olup gidecektir hepsi. Ne zaman mı? Bizler aslında korkulacak hiçbir şey olmadığını fark ettiğimizde. Tıpkı çocukken karanlıktan korkmalarımız gibi. Karanlıkta göremediğimiz noktada; canımızı yakacak bir şeylerin varlığı değil midir en çok içimize korkuyu salan. Işık açıldığında bir de bakarız ki 

korkacak bir şey yokmuş. İşte başa çıkamadığımız korkularımız için de aynını yapalım mı? İçimizdeki ışığı yakıp bakalım. Korkacak hiçbir şey olmadığını, çoğunun bizim endişelerimizden kaynaklandığını göreceğiz. Kısacası bilinçli bir şekilde korkaklığımızdan sıyrılacağız. Her ne durum için hissediyorsak artık. Önemli olan bu yüzleşmelerde ruhumuzu nadide bir elmas gibi korumak, dengede kalmayı başarmak. O zaman gelsin huzur, gelsin hayatın en güzel renkleri ve sıcacık sevgi dolu enerjiler. Biliyorum kolay değil. Ama hayatımızın tüm enerjisini alan korkaklığımızı sevginin iyileştirici gücü ile yenebiliriz. Biraz gayret ve bolca inanma olsun  yüreklerimizde; yeter bence.

İşin bir başka gerçeği daha var. Bu soruya tüm iyi niyetimizle cevap verelim mi? Hepimiz canımızdan çok sevdiğimiz çocuklarımızı yetiştirirken bile içlerine korku salmıyor muyuz? Bazen o çok çaresiz kaldığımız noktalarda bilerek yapıyoruz hatta. Bazen de bilmeden, kendi korkularımızdan küçük dilimler kesip yediriyoruz kendi ellerimizle. Ve o korkular bilinçaltına yer etti mi bir daha çıkması yıllar alıyor maalesef.

O halde ne yapacağız? Adımlarımızın önündeki bu devasa seti çekip almanın yolu, korkunun içimizde bizler tarafından yaratıldığını kabul etmek. İşte onu kabul ettiğimiz noktada, Zümrüdü Anka Kuşu bizi kanatlarıyla havalandırmaya hazır. Ah bir inanabilsek. Özgürlüğümüzü, enerjimizin renkli dünyasını bir keşfedebilsek. Dışarda bizleri tehdit edecek olaylardan korkularımızla kurtulamayacağını bir bilsek. Korkarak aslında istemediklerimizi hayatımıza çektiğimizi bir anlasak…

‘’Önce korkarız, sonra da en çok korktuğumuz şey her ne ise, onu yaşamımıza bilinçsizce davet ederiz. Korkunun kendisi, korkulacak şeyi yaratır ve bizim onunla karşılaşabilmemiz için gizlice plan yapar.’’ Bu cümleler İtalyan sosyolog, yazar ve vizyon sahibi bir eğitmen olan Stefano D’Anna ‘ya ait.

Gerçekten de ne zaman aklımıza bir korku düşse, çok kısa zamanda onunla yüzleşiriz öyle değil mi? Ve korkularımız bir mıknatıs gibi çeker diğerlerini. Ruhumuza zarar verir, bizi adeta tutsak eder. Ama ya sevgi öyle mi? Sıcacık sararken içimizi, ruhumuzun en güzel merhemi değil mi sizce de? Paylaştıkça çoğalan, içimizi rengarenk yapan o vazgeçemediğim duygu.

"Düşlerinizi kovmayın, çünkü onlar gidince belki siz kalırsınız ama, artık yaşamıyorsunuz demektir"  diyor Mark Twain. 

O halde korkular yerini sevgiye bıraksın. Hayallerimiz adım adım gerçeğe dönüşsün. Hayatımızı cennet gibi yaşamak varken korkunun o soğuk ve puslu kulvarlarında ne işimiz var ki bizim. Üstelik hayallerimizle yaşıyor içimizdeki çocuk. Hayallerimizle gülüyor, kıkırdıyor mütemadiyen. Ne hayallerimizi ne de içimizdeki çocuğu küstürmemek adına yüreğimizdeki sevgimize sığınalım mı? Belli olmaz, belki  bugün belki de yarın tatlı bir sürprizle çalıverir gönül kapımız.

‘Rüyalar Tesadüfler Hayaller’ kitabının yazarı Avustralyalı Robert Moss’un çok sevdiğim bir cümlesiyle yazımı noktalamak istiyorum.

‘’Ruhun tutkuları mucizeler yaratır.’’

Anlamının derinliğinde kaybolup gitme zamanıdır şimdi. Ruhumuz sevgilerle dopdolu olduğunda ne korkuya ne de başka olumsuz duygulara yer olmaz orada.

KORKMA! SEVGİNİN GÜCÜNE İNAN! RUHUNUN TUTKULARINA SIMSIKI SARIL! HAYATINDA MUCİZELERE YER AÇ! Ben buna inanıyorum, inanmak istiyorum. Zaten yaşamak başlı başına bir mucize değil mi? Ne dersiniz?

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

11.11.2013

KORKMA! SEVGİNİN GÜCÜNE İNAN! (1/2)

‘’Kendi kendime konuştum bazen evimde,

Hem kızdım hem güldüm halime,

Sonra dedim ki “söz ver kendine”

Denizleri seviyorsan, dalgaları da seveceksin,

Sevilmek istiyorsan, önce sevmeyi bileceksin,

Uçmayı seviyorsan, düşmeyi de bileceksin.

KORKARAK yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredersin.

Öyle bir hayat yaşadım ki, son yolculukları erken tanıdım

Öyle çok değerliymiş ki zaman, hep acele etmem bundan, anladım.’’

Bu güzel satırlar ünlü Alman filozof ve şair Friedrich Wilhelm Nietzsche’ye ait.

Hayatı seyretmek değil, bizzat içinde olup yaşamayı seçenlerdeniz hepimiz. Yeri gelecek azgın dalgalarda olacak, fırtınalar da. Ama süt liman denizi kimse elimizden alamaz biz izin vermediğimiz sürece. Her şey bizimle başlıyor ve bizde bitiyor. Öyle değil mi?

Evet kafamızın içinde dolaşıp duran pek çok olumsuz düşünce var. Üstelik ne zaman geliyorlar fark edemiyoruz bile. Ve çoğu bizim hayata bakışımızı fena şekilde etkiliyor. Adeta bize DUR diyor. İşte korkularımız da bu olumsuz düşüncelerin başında geliyor maalesef. Peki korku nedir gerçekten, neden korkarız?

‘’Korku ilginç bir duygudur. Kan akışını, kalp atışlarını, solunumu, düşünceyi, sindirimi her şeyi bozar.  Bazı şeyleri sona erdirir. Korkunun içimizde yol açtığı zarar işte böyledir.’’ der Amerikalı ünlü kadın yazar Marlo Morgan.

Gerçekten de korku devreye girdiğinde, yaşama bakışımız değişiyor. Neşemiz bir anda kaçıyor. Kurduğumuz hayallerin o pembe mavi balonları sönüveriyor aniden. O canlı enerjimizden eser kalmıyor, öyle değil mi? Peki ne yapmalıyız?

Uzmanlar; olumsuz duygularımızı hissettiğimiz anda onları olumlu olanlarla yer değiştirmemiz gerektiğini belirtiyor. Korkuyorsak, içimizden cesaretli olduğumuzu ve güvende bulunduğumuzu tekrarlamak gibi. Önemli olan bizler fark etmeden beynimize üşüşen korkularımızın farkında olmak. Korkunun sadece hayal olduğuna kendimizi inandırmak. Ve sonrasında  daha olumlu düşünmeye çalışmak.

Aslında biliyor musunuz, istediğimiz her şeyin diğer tarafında bir şekilde korkularımız var. Tıpkı Amerikalı yazar Jack Canfield ‘in (ki bizler daha çok onu ‘Tavuk suyuna çorbalar ‘’ isimli kitabıyla tanıyoruz) sözlerindeki gibi.

 "Everything you want is on the other side of fear. Yani istediğiniz her şey korkunun diğer tarafındadır.’’

Bir yanda çok istediklerimiz, hayallerimiz, arzularımız. Diğer yanda devasa korkularımız. Başa baş bir çatışma içindeler. Sadece bu durum bile yaşam sahnesindeki kaliteli duruşumuzu ve mutluluğumuzu bir şekilde etkiliyor. Bizi fark ettirmeden yoruyor.

Korku üzerinde araştırma yapan uzmanlar; korkunun iş yaşamından, sosyal yaşama ve hatta ikili ilişkilere kadar etki ettiğini söylüyor. Düşünsenize bazen hayat bizi öyle bir noktaya getiriyor ki; sadece korkularımız yüzünden evliliğimizi ya da işimizi sürdürüyoruz. Ayaklarımız her sabah geri geri giderken; korkularımızın duvarı arkasından çıkaramadığımız başımızla hayatı karşılıyoruz. Ne yaptığımız iş, ne yaşadığımız evlilik bizi doyurmuyor, mutlu etmiyor  haliyle. Oysa ki duygu ve düşüncelerimizin özgür olması dünyanın en güzel tadı. Bu nedenle ne yapıp edip korkularımızla yüzleşmemiz ve bir an önce onlardan arınmamız gerekiyor. Şimdiye kadar hiç aklınıza geldi mi bilmem ama yapılan araştırmalar; en üst düzey yöneticilerde ve hatta liderde de korkunun yaşandığını ortaya çıkarmış. Onların başarıyı yakalamaları da tıpkı bizler gibi korkularıyla yüzleştiğinde gerçekleşmiş.

O halde gelin bırakalım korkularımızı. Hayatımızda korkulara, korku dolu düşlere yer olmasın. Ve içimizdeki sıcacık sevginin korkularımızı yok etmesine izin verelim. Peki sevginin gücü bunun üstesinden gelir mi? İçimizi daraltan, baskılar altına alan tüm o olumsuzlukları silip,  tertemiz yapar mı? Bu soruya kocaman bir EVET diyorum ben. (devamı 2/2’de)

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

11.11.2013

LOGODRAMA CESARET İSTER, VAR MISINIZ?

Victor E. Frankl’ ın hayatından ve yaptıklarından ‘’Acıyı Mutluluğa Çeviren İsim’’ başlıklı yazımda daha önce bahsetmiştim. Hani Hitlerin ölüm kamplarında yıllarca tutuklu olarak kalan, sevdiklerini orada kaybeden Viyanalı doktor. Acıyı, sabrı ve düşünceleriyle yoğurup mutluluğu yakalayan nöroloji ve psikoloji profesörü. Aynı zamanda LOGOTERAPİ’nin kurucusu.

Onu ve hayata bakışını daha iyi anlayabilmek adına; kendi imzasını taşıyan ‘’İnsanın Anlam Arayışı’’ isimli  kitabını neredeyse satır satır okudum. Ve her bir cümlede hayata bakışımızın nasıl olduğunu sorgulamaktan geri duramadım.

Not aldığım pek çok bölüm var. İşte şimdi bahsedeceğim LOGODRAMA yöntemi de bunlardan bir tanesi. Önce satır aralarında gezinelim ve yöntemi anlamaya çalışalım.

Hayatımızı ve yaptıklarımızı sorgulamak adına elimizde yepyeni bir fırsat daha. 

Yaşamımız, sıkıntılarımız hakkında düşünme zamanı şimdi. Ve hatta tabirimi mazur görün pireyi deve yapmalarımız hakkında da. Her daim yetersiz kalan şükürlerimiz içinse daha fazla geç kalmayalım derim ben. İnanın bana yazımın sonunda, kendi hayatınıza ve eğer varsa yaşamınızdaki sorunlara daha farklı bir gözle bakacaksınız.

Ancak bu yöntemi denemek, kendi hayatımıza uyarlamak biraz cesaret gerektiriyor. Neden mi? Çünkü bir AN için durup hayatınıza dışardan bakmanız ve yaşadıklarınızla; varsa acılarınızla kederlerinizle yüzleşmeniz lazım.

Eğer onları sandığınızın en dip bölümlerine atmışsanız; üstelik, üstüne kilitler vurduğunuz sandığı her açışınızda karşınıza çıkacak diye korkuyorsanız vay halinize. Unutmayalım ki böyle davranmak size sadece olduğunuz yerde kürek çektirir o kadar. Bir adım ileriye gitmeniz, hayal kurup onları canlandırmanız neredeyse imkansız. Belki siz de farkındasınız tüm olanların. Belki de hiç yokmuş gibi davranıyorsunuz kendi kendinizi kandırarak.

Peki ama nereye kadar? İç sesiniz bir gün çığlık çığlığa bağırdığında vakit çok geç olabilir. Öyle değil mi?  Daha fazla ertelemeden, hemen şimdi kurtulmak, cesurca yüzleşmek en güzeli. Evet canınız bir kez daha yanacak hem de çok yanacak ama o kadar. Sırtınızda yıllardır taşıdığınız yüklerden  kurtulacaksınız sonunda. Yeter ki buna inanın hem de tüm kalbinizle.

Yöntemi doktor Frankl’in verdiği örnekle daha sadeleştirerek aktarmaya çalışacağım. 

Örneğimize konuk olan kişinin hayatı gerçekten de çok zorlu bir yokuş. Kendisi otuz yaşlarında gencecik bir anne. İki erkek çocuğu olmuş. Bir tanesini henüz 11 yaşındayken kaybetmiş. Diğeri ise çocuk felcinden ötürü tekerlekli sandalyeye mahkum. Yaşamı tek başına göğüsleyen kadın, çektiği acılarla mücadele etmekten dolayı yorgundur. Kendisine çıkış noktaları ararken çeşitli terapi gruplarından ve doktorlardan yardım alır. Ancak gün gelip hayatın öyle çaresiz bir noktasında tıkanıp kalır ki. İşte o çaresizlik anında, hem kendi hem de engelli oğlunun yaşamına son vermeye karar verir. Ancak ne olur dersiniz? Kadının engelli oğlu bu keskin karara karşı çıkar. Yaşamını çok sevdiğini, ölmek istemediğini adeta haykırarak dile getirir.

İşte tam da bu noktada devreye giren Doktor Frankl, o zamana değin doktorların yapamadığını yapıp kadının hayatında bir logodrama yaratır. Ondan bir an için 80 yaşında, ölüm döşeğinde bir kadın olduğunu hayal etmesini ister. Çocuksuz ancak mali başarılarla dolu bir yaşamı olduğunu da. Sonra da neler hissettiğini sorar kendisine. Hiç evlenmemiş, çocuksuz ancak başarılı bir iş kadını olarak yaşlanmaktan mutlu mudur? Kadının cevabı hayli ilginçtir, ancak elbette Doktor Frankl’in beklediği yanıttır. Çünkü kadın; gerek iş gerekse sosyal yaşamını dolu dolu yaşadığını, ancak elindeki yüklü maddi birikime rağmen, geldiği noktada kendisini mutlu hissetmediğini itiraf eder. Bunun üzerine doktor Frankl, kadına nasıl bir hayatı arzu ettiğini sorar. Gerçek yaşamıyla o ANda yüzleşen kadının cevabı zorlu hayatına bakışını bir anda değiştirir. ‘’Çocuklarım olsun istedim. Evet oldu. Birini kaybettim, acım hala devam ediyor, üstelik diğer oğlum da engelli ve bana muhtaç. Ancak o benim oğlum. Ben onun için elimden geleni fazlasıyla yaptım. Ondan hayatı seven, çok güzel bir insan yarattım. Yaşamım asla bir başarısızlık değil, kendi adıma huzurluyum.’’

İşte burada yapılan hayatın o kısır döngüsü ve çaresizliği içindeyken; sanki ölüm döşeğindeymiş gibi geri dönüp yaşama bakmak ve yaptıklarına, hayatına bir ANLAM yüklemek. Kadın da bu logodrama yöntemiyle bunu açık olarak görür. Aynı zamanda çocuk yaşta kaybettiği oğlunun ki kısa bir yaşamın bile çoşku ve sevgi açısından zengin; üstelik 80 yıl süren bir yaşamdan daha ANLAMLI olabileceğini anlar.

Bence çok çarpıcı bir örnek. Hayatımızın anlamını kavramak ve her şart altında yaşama sımsıkı sarılmak adına. Sizce de öyle değil mi?

Hayatımızın akışı büyük ölçüde bizim elimizde. Yeri gelip unutarak, yeri gelip elimizde kalanların değerine değer katarak yaşama asılmak gerekiyor. 

Tıpkı ünlü şair Nâzım Hikmet’in dediği gibi.

‘’Gitmek sadece bir eylemdir. Unutmak ise kocaman bir devrim’’

Gelin bizler de bu devrimi yapacak kadar cesaretli olalım. Dünün endişelerini, yüreğimizi kavuran acılarını bir yana bırakırken, o acılardan da bir ANLAM yaratalım.

Oysa ki çoğumuz ne yapıyoruz? Unutulması gerekli pek çok şeyi unutmak ve hatta affetmek yerine sırtımızda taşıyoruz. İnatla unutmak istemiyoruz. Belki de kendimize acı çektirerek yaşamın anlamını sorguladığımızı sanıyoruz. Ama bu arada yüreğimizi kan revan içinde bıraktığımızı, yaşamla aramızdaki ipleri birer birer kestiğimizi fark edemiyoruz.

Bakın Halil CİBRAN ‘ın dizelerine.

‘’Zihnimiz bir süngerdir,  yüreğimizse bir nehir.

Çoğumuzun akmak yerine, sünger gibi emmeyi seçmesi ne garip!’’

Tam tersine yaşamın anlamını sorgulamanın yolu belki de kendi logodramamızı yaratıp; yaşamın yoğun trafiğinde bir AN için soluklanmadan geçiyordur. Ne dersiniz? Yaratacağımız en hafif logodrama bile farkındalığımızı artırarak, hayata bakışımızı değiştirebilir. Üstelik uygulaması zor da değil. Biraz hayal gücü yeter de artar bile. Öyle değil mi? Sonuçta şükürlerle yeni güne gülümsemek varken, ne olur fazla geç kalmayalım. Denemekten, biraz cesaret biraz da özveri göstermekten kaçınmayalım.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

05.11.2013

NOT: Victor E. Frankl’ın hayatını ve yaptıklarını yeniden hatırlamak isteyenler için; http://belgineryavuz.blogspot.com/2013/05/aciyi-mutluluga-ceviren-isim.html

BİRDİM ÇOĞALDIM ( BİR sayısının GİZEMİ )

BİR sayısı gizemini hiç düşündünüz mü bilmiyorum. Ama matematik dünyasının gizemli sayılarına baktığımızda BİR başı çekiyor. Öyle güzel denklikler var ki benim gibi matematik severler için oldukça keyifli. Hatta bunlardan bir tanesini örnek olarak paylaşmak da isterim. Sıralamadaki ahenge dikkat ettiğimizde; insan ister istemez hayrete düşüyor.

Elbette BİR sayısının gizemi sadece rakamsal değeriyle sınırlı kalmıyor. Çünkü BİR sayısının anlamına baktığımızda; tekliği ifade etmesinin yanında çokluğu da ifade ettiğini anlıyoruz. Bütünü tek bir başlık altında gösteriyor bizlere. İşte güzellikte burada. Bazen bir ile tanımladığımız bir şey karşımızda iki, üç, on, hatta belki yüz, belki bin bile olabiliyor.

Örnek mi? Çocukluğumuzdan gelen ve hiç unutmadığımız o bilindik tekerleme gibi. 

‘’Çarşıdan aldım BİR tane, eve getirdim BİN tane. ‘’ Kıpkırmızı kocaman bir narı düşünün. Elimizde sadece bir tane tuttuğumuzu düşünürken; kesip o muhteşem tanelerine ulaştığımızda bir çoğalır ve belki yüz olur.

Bir başka örnek mi? Bedenimiz bir tane değil mi? Ama içinde organlarımız var. Daha içinde kanımız. Daha içinde hücrelerimiz, binlerce…

İşte BİRden ÇOK olmak. Elbette yazımın girizgahiydı bu bölüm. Ama şimdi gelin; duygu düşünce ve davranışlarımızdaki BİRi nasıl ÇOK yapabiliriz onun yollarını aralayalım.

Mevlana’nın torunları olarak hepimiz; onun o eşsiz hoşgörüsünün damlalarından nasibimizi almaya çalışıyoruz. Seneler önce söylediği her bir cümle ile yine ve yeniden düşünüp; kendi hayat çizgimizdeki ışıltıları artırmak tüm çabamız. Bunu yaparken de paylaşıp çoğalmak elbette. BİRken ÇOK olmak. Çoğaldıkça daha emin adımlarla, daha güvenle hayata sarılmak. Bunun için gayret göstermek. Çünkü kaliteli yaşamın yolu buradan geçiyor ve bence bize en çok bu hayat tarzı yakışıyor.

Tıpkı ünlü şair Özdemir Asaf’ın söylediği gibi;

‘’Birdim çoğaldım.

  Herkes sandı yok olandım.

  Anlasalardı benden bir parça olduklarını.

  Bu halde olmazlardı.’’

Her yeni güne elimizden geldiğince pozitif enerjiyle dolu olarak başlamak; tebessümlerin bulaşıcı olduğuna inanmak çok önemli. Çünkü bu durum önce kendimizi(BİR), sonra da etrafımızdaki insanları(ÇOK) olumlu anlamda etkiliyor. Evet belki kimine sadece kısacık bir AN dokunup geçiyoruz, kimine ise defalarca. Bir kısmının hayatımıza girmesiyle çıkması bir oluyor. Bir bölümü tıpkı bir ağaç gibi varlıklarıyla kök salıyor.

Her ne şekilde olursa olsun enerji aktarımı gerçekleşiyor ve bizler yüksek enerjiyle dokunduğumuzda; her şeyin rengi daha bir canlı, daha bir gösterişli oluyor. Bu nedenledir ki o cıvıl cıvıl pozitif enerjimiz; enerjisi düşük olan insanların yaydığı olumsuz enerjiyi sönümlüyor. Dengeyi sağlıyor.

Peki, bunu yaparken kendi enerjimiz azalıyor mu? Elbette hayır. Tam tersine pozitif enerjimizi yaydıkça olumlu geri dönüşlerin etkisiyle kendimizi adeta şarj ediyoruz. Bu konunun uzmanı değilim; ama kendi yaşantımdaki deneyimlerim bana bunu öğretti. Verdikçe azalmıyor insan. Tam tersine çoğalıyor.

BİRken ÇOK oluyor.

Paylaşımımız ister pozitif enerji olsun. İster kocaman bir tebessüm. İster sımsıcak bir sözcük ya da içten bir dilek. İsterse maddi herhangi bir şey. Gönülden verdiğimizde; hiç beklemediğimiz geri dönüşlerle öyle çoğalıyoruz ki, daha da çok veresimiz geliyor. Bu zenginliği hissetmek ise dünyanın en muhteşem duygusu bence. Siz ne dersiniz? Var mı bu güzel duygunun yerine konabilecek daha naif bir dokunuş? Bence yok.

Dr. Stefan Hawkins’in ‘’The Eye of the I ‘’ isimli kitabındaki ilginç araştırma sonuçları da bunu doğrular nitelikte. Belki çoğumuz biliyoruz artık ama; bir kez daha paylaşmak istedim kalıcı olması adına hafızamızda.

* Hayata iyimser bakan, başkalarını yargılamaktan uzak duran bir insan; düşük seviyede enerjiye sahip 90 bin insanın olumsuzluğunu tek başına dengelemekte.

* Sevgi dolu bir yaşamı olan, saf sevgi enerjisi yayan, hayata sevgi ile kendini açan bir insan; düşük seviyede enerjiye sahip 750 bin insanın olumsuzluğunu tek başına dengelemekte.

* Aydınlık, mutluluk ve sonsuz bir huzur içinde yaşayan bir insan, 10 milyon insanın olumsuzluğunu tek başına dengelemekte.

* Faziletli, beden ötesi saf ruha sahip, "bir" olmaya inanan ve bu tarz enerji yayan insan; 70 milyon insanın olumsuzluğunu tek başına dengelemekte.

Hiç de hafife alınacak rakamlar değil bunlar. Düşünsenize pozitif duygularla yeni güne başlayan bir insanın etkisini. O yüksek enerjisiyle ne kadar çok düşük enerjiyi sönümlüyor. Onların da hayata farklı ve güzel bakmalarına olanak sağlıyor. Birken iki, ikiyken beş, onken yüz olmak böyle bir şey.

Hele hele bu teknoloji ve hız çağında. Paylaşımların bu denli hızla el değiştirdiği muhteşem ortamda. İstediğimiz bilgilere anında ulaşma lüksümüz varken. Neden yazılarımızda, sözcüklerimizde bunu önemsemeyelim ki? Hep başkalarından beklemek niye? Ben yapamıyorum, bir türlü hayata olumlu bakamıyorum demek işin kolayına kaçmak değil de nedir sizce?

Her zaman tekrarladığımız gibi hayatın kıymeti ancak ANlardaki güzelliklerde saklı. Ne geçmişte, ne de gelecek endişesinde. Anları fark eden ve o güzelliklere odaklanan bir insanın tebessüm etmemesi, şükür etmemesi bence mümkün değil. Ve o bir tebessüm hiç beklemediğiniz bir şekilde bin oluyor zaten.

Evet hayatın zor yanları var ve hepimiz gün oluyor ki o incecik elekten geçerken un ufak olup dağılıyoruz. Ama hemen toparlanmak, o gücü yeniden bulmak yine bizim elimizde. İşte farkındalığın önemi. İşte kendimize güvenin şaşmaz desteği. Bize bizden başka kimse yardım edemez.

İçimizdeki çocuğu en iyi kim tanıyor? Elbette biz kendimiz. O çocuk düşüp yara bere içinde kaldığında da onu sakinleştirmek, yaralarını öperek iyileştirmek sadece bizim elimizde. Bırakalım içimizdeki çocuk hep yaramaz kalsın, hep muzurluklar yapsın. Çoşsun çoşabildiğince. Ama bilsin ki ağladığında el uzatacak sımsıcak kalp hemen yanı başında.

Kendimizi ne kadar çok seversek, ne kadar çok güvenirsek o denli enerjiyle dolu oluruz. Ve o pozitif enerjimizle pek çok insana tılsımlı dokunuşlar yapabiliriz tıpkı Dr. Hawkins’in deneyimlerinde olduğu gibi. Varsın bizim etki edebildiğimiz insan sayısı o gün için sadece beş ya da on olsun. Ne fark eder ki? Onlar da kendi dünyalarındaki o olumlu etkinin gücüyle başkalarına el uzatacaklar nasılsa. Ve damlalar çoğaldıkça akıştaki o dingin su olup ‘’BİR olup’’ evrene katılacak. 

Peki her yeni güne pozitif uyanmak bu kadar kolay mı? Evet kolay. Çünkü yeni gün yeni şeyler öğrenmek demek. Yeni gün yeni umutlar demek. Yeni gün sağlıkla nefes almamızın farkındalığı demek. Yaşayacak olduklarımıza hazırız edasıyla yataktan kalkmanın; sevgiyle kendimize bakmanın ve gülümsemenin yolu demek. Daha ne olsun?

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

26.10.2013

DUYGULAR KAYIPTIR! ARANIYOR

Yaşam boyu içimizdeki pek çok duyguyla baş etmeye çalışıyoruz her birimiz. Yeri geliyor nefretten arınmaya, affetmeye yöneliyoruz. Yeri geliyor içimizdeki öfkeyi bastırmak adına en olmadık yöntemlere başvuruyoruz. Öyle zamanlar oluyor ki korkunun o içimizi ürperten tınılarını duymaktan bitap düşüyor; bir an önce kurtulmak adına çalmadık kapı bırakmıyoruz.

Kalp kırgınlıkları yaşıyoruz. Her defasında daha çok acısa da canımız, duygularımıza söz geçiremiyoruz. Gün geliyor stresin o koyu gri bulutundan gözümüz hiçbir şey görmez oluyor. Yaşam enerjimiz adeta sıfırlanıyor. Güzel olan şeyleri fark edemeden kocaman bir günü, bazen günleri hatta haftaları yok edip tüketiyoruz bencilce.

Bir kez duygularımız kontrolden çıkmaya görsün, biz biz olmaktan uzaklaşıyoruz belki de. Hem kendimizin hem de çevremizdekilerin hayatını çekilmez hale getirirken; ne mantık, ne akıl yeterli kalmıyor maalesef, içimizdeki dalgaları dindirmeye.

Gelecekle, sevdiklerimizle ilgili kaygı ve endişelerimize ne demeli peki? Geçmişi sorgulayan, unutulması zor pişmanlıklarımız ve keşke’lerimiz de öyle. Hepsi nasıl da bize has, öyle değil mi?

Güzel günlerimiz de var elbette. Gün geliyor aşkın o sihirli dokunuşuyla burun buruna geliyor, şaşırıyoruz. Ne çok beklemiştik oysa gelsin sarmalasın, aklımızı başımızdan alsın diye. Ve şimdi o büyülü dokunuşuyla sımsıcak yaparken kalbimizi; dünya bir başka dönüyor gözümüzde. İçimizdeki şımarık çocuk sevincimizle ‘’ben çok şanslıyım’’ diye haykırıyoruz adeta yere göğe.

Velhasıl duygular… duygularımız. İyisiyle kötüsüyle hatta en zorlu olanlarıyla bir bütünüz kalbimizde. Paylaştıkça artan ve hatta azalan tınılarıyla hepsi bizim. Onlarsız var olmak ne mümkün. Bir duygudan bir duyguya salınıp duruyoruz kocaman hayat salıncağında. Düşmekten korkuyoruz bazen, kaybetmekten bazen de o anlık sevinçlerde.

Bu arada hepimiz kin, nefret, öfke, kızgınlık, keder, üzüntü gibi akla gelebilecek her türlü olumsuz duygudan da arınmayı istiyoruz. Çünkü biliyoruz ki yaşam, duygularımızla paralel güzelleşiyor. Bunun için gönül yelkenimizi elimizden geldiğince saf sevginin rüzgarına bırakıyoruz. Hayata aşkla bakıp, gök kuşağının en albenili renklerinde erirken; tüm çabamız ANların güzelliğinde gökyüzündeki bulutlarda biraz daha çok kalabilmek belki de.

Duygularımızın harmanlanmış, tozu dumana katmış halinden sakinliğe ve sessizliğe doğru akarken; kendimizi yaşamın güzelliklerini bulmaya adıyoruz. Şimdinin o güzel enerjisinde, geçmişe el sallayıp, geleceğe göz kırpıyoruz. Hangi duygumuz daha ağır basarsa yüreğimiz o tarafa meylediyor ama; olumsuzluklarda dahi iç sesimizle can bulan umudumuz hiç tükenmiyor. Öyle değil mi?

Bakın Amerikalı ünlü yazar Dan Millman ne der?

"Hayatın fısıldadığı öğretileri kaçırırsak, bize uyandırma çağrısı olarak geri dönerler. Ve Tanrı bizi aradığında, telefonu açsak iyi olur. Zorluklar, evrenin dikkatimizi çekmek için kullandığı yollardan biridir. Fiziksel acı, bizi bedenimizi dengelemeye çağırır. Duygusal acılar, ilüzyonlarımızın ve direnişimizin ortaya çıkmasını sağlar. Zihinsel acı, şu anın iyileştirici gücünü ortaya çıkarır. Biraz acı çekmek kaçınılmazdır. Fakat biz hayatın yumuşak uyarılarını dinlemeyi öğrendikçe, acı yok olur."

Gerçekten de ruhumuzu yaralayan tüm acı ve olumsuz duygular; bize hayatın mesajlarını dinlemeyi öğretiyor belki de. Farkındalığımızı bir anda yaşamın gerçeği üzerine döndürüyor. Ne kadar güçlü olduğumuzu anlamamızı sağlıyor. Eğer olumsuz duygulara sahipken bunları düşünebilirsek, hepsini alt etmemiz AN meselesi ve  bence denemeye değer.

Gelin bir an için bu duyguları yaşamadığımızı düşünelim. İçimizde hiç öfke olmasın örneğin, her ne yapılırsa yapılsın bize yine de kimselere kızmayalım. Nefret etmeyi aklımıza dahi getirmeyelim. Sesini hep kısık tonda tutmaya çalıştığımız egomuz da hiç olmasın mesela. Hiç acımasın içimiz. Hiç gözyaşı dökmeyelim kederden. Nasıl olurdu sizce? Biliyorum ki bu soruya çoğumuz ‘ne iyi olurdu’ diyoruz. Böylece hayatımızdaki zorluklarla daha kolay mücadele edeceğimizi, kendimizi gereksiz yere yıpratmayacağımızı bile düşünüyoruz belki de. Ama hayır. Bu duygularla beraber unutmayalım ki sevgi de yok, aşk da. Merhamet etmek de yok, neşe de. Her şey yalın, sade, dümdüz bir yol gibi. Etrafta ne bir renk var, ne de bir ses. 

Zor olmalı böylesi yaşamak. İnsan sevgiyi aşkı hissetmezse nasıl yaşar ki? Doya doya kahkaha atamadıktan, neşelenip çocuklar gibi sevinemedikten sonra. Varsın yanında diğer olumsuz duygular da olsun ne çıkar? Varsın yolumuz yeri geldiğinde dimdik bir yokuş, yeri geldiğinde karanlık bir tünel olsun. Yeter ki duygularımızın hepsi tamam ve yerinde olsun. Zorları başardığımızda, o yokuşları binbir zahmetle çıktığımızda hissedeceğimiz sevinç gibisi var mı? Ya da karanlık tünelden kurtulduğumuzda yaşayacağımız neşeye ne demeli? Kendimize olan güveni tazelemenin, en zoru başarmış olmanın o hazzını, o zirve mutluluğunu yaşamadıktan sonra ne yapalım ki hep düz yolda ilerlemeyi. Yolun sonuna varsak dahi ne sevineceğiz, ne de pür neşe tebessüm edeceğiz. Çünkü bu duyguların hiç biri olamayacak içimizde.

Bu bir hastalık aslında. Daha önce hiç düşünmediğim zor bir hastalık üstelik. Duyuları kaybetmek ve duygusuz kalmak. Ve biliyor musunuz günümüzde böyle yaşayan ne çok insan varmış. İsmine ‘duygu durum bozukluğu-blunted effect’ deniyor. Depresyon halinin farklı ve ileri bir hali. Genellikle şizofrenik hastalarda görülüyor.

Nereden mi aklıma geldi? Benim dünyaya açılan en güzel pencerem olan kitaplardan. Zülfü Livaneli’nin ‘Kardeşimin Hikayesi’nde bu hastalığın pençesindeki bir adamın hayatı öyle güzel işlenmişti ki. Ben de üzerinde düşünmeden, araştırıp bir şeyler karalamadan duramadım. Sizlerle de paylaştım ki, hayattaki her nefesimizin ne büyük bir şükür olduğunu beraberce bir kez daha hatırlayalım. Duygularımız olumsuz olsa bile bize öğrettiklerini, öğreteceklerini düşünerek ardından gelecek olumlu duygulara zemin hazırlayalım. Nasıl mı? Olumsuz duygularımız sayesinde hayatımızda en çok istediğimiz şeyleri fark ediyoruz aslında. İşte bu farkındalıkla ve hayal ettiklerimizi ancak olumlu düşüncelerimiz sayesinde kucaklayacağımıza olan inancımızla; hayatımızı iyisiyle kötüsüyle hep severek. Her şeye rağmen tebessüm olacak yüzlerimizde yine ve yeniden.

Hadi gelin bu hastalığa biraz yakından bakalım. Blunted Affect durumunda, hastanın duyuları, zekası, aklı yerli yerinde. Yani dışardan görünüşte ve günlük yaşamda her şey tamam gibi. Ama ya içerlerde? Adeta sessiz bir fırtına kopuyor aslında kimsenin bilmediği, fark etmediği. Çünkü hepimizde olan duygulardan yoksunlar. Ne aşık olabiliyorlar. Ne kıskanıyorlar. Ne pişmanlık hissediyor, ne de öfkeleniyorlar. Dostluktan da habersizler, egodan da. Sevinci çoktan unutmuşlar, neşeyi ise kör kuyulara atmışlar.

Neden mi? Uzmanlar bu tip hastaların; başlarına gelen travmatik olaylar sonunda kendilerini üzüntülerden korumak için bunu yaptıklarını belirtiyor. Ve ekliyorlar ‘’Aslında her şeyi anlıyorlar, üzerinde düşünüyorlar, hatta bedensel zevk de alıyorlar ancak manevi olarak hiçbir şey hissetmiyorlar.’’ Bir anlamda  duygulara beyinlerini kapatıyorlar.

Elbette hayatın dik merdivenleri bazen hepimizi soluksuz bırakıyor. Her şey tersine giderken, üzüntü ve keder denizinde kulaç atmaktan bitap düşüyoruz. Ama yine de her yeni güne umutla sarılıyoruz. Yeri gelip dostlarımızla ya da konunun uzmanlarıyla paylaşarak azalmasına olanak tanıyoruz.

Ancak bu tip hastalar umutlarını tamamen kaybettikleri için; daha fazla acı çekmemek adına kendilerini bir şekilde korumaya alıyorlar. Örnekler öyle inanılmaz ki. Kimisi kendi başına gelen travmatik olayları başkasına ait hissediyor. Kimisi kendini ölmüş birisinin yerine koyuyor. Kimisi kimseye dokunmuyor, dokundurtmuyor. Hepsi kendi kapalı dünyasında yaşıyor. Bir kısmı ise sadece hayvanlarla konuşuyor. Elbette çok zor bir durum ve hayatın anlamı yok denecek kadar az onların gözünde.

Yapılan araştırmalar depresyon tedavisinde kullanılan ilaçların tüketiminde belirgin bir artışın olduğunu gözler önüne seriyor maalesef. Küçük büyük herkesin ruh sağlığı tehlike sinyalleri veriyor. Tahammülsüzlük, sevgisizlik, empati yapamama hali, bencillik dört nala koşuyor sanki.

Kendini sürekli suçlayan, çaresiz, güvensiz insanlar…

Aşırı uçlarda yaşayan, inişleri kadar çıkışları da hızlı olanlar…

Heyecanlarını, yaşama azmini yitirenler…

Üzgün, ağlamaklı, omuzları çökük, tebessüm etmeyi çoktan unutmuş, anında parlamaya hazır ne çok kişi var etrafımızda şöyle bir alıcı gözle baktığımızda. Ve tüm bu negatif titreşimler bize kadar yansıyor maalesef bir su damlasının hareleri gibi. İş yerinde, sosyal yaşamda, evliliklerde yaşanan zorlukların açık göstergesi de bu olsa gerek. Birbirini anlayamama, sevmeme hali. Giderek sevgiden uzaklaşmak ne kadar tehlikeli. Hepsinin tek ilacı var oysa ki SEVGİ. Sadece SEVGİ.

Tıpkı İtalyan asıllı Amerikalı yazar Leonardo Buscaglia’nın o çok sevdiğim ve önemsediğim sözleri gibi. ‘’Sadece kalp için hasat zamanı yoktur. Sevgi tohumu sonsuza dek yeniden ekilmelidir.’’

Duygularımıza saygıyla yaklaşan, bizi gerçekten dinleyen, yargılamadan anlamaya çalışan; bizi sadece biz olduğumuz için, günahlarımızla sevaplarımızla SEVEN KALPLERLE çevrilsin dört bir yanımız. Çevrilsin ki hayatın zor yokuşlarında içimizdeki umudu beslememize yardımcı olsunlar. Olumsuz duygularımızı da sevelim artık. Onlar sayesinde kazandığımız farkındalığımıza dört elle sarılalım. ANların keyfine varalım. Ve son cümle; duygularımızın harmanında hep neşeden, huzurdan, mutluluktan, kahkahadan yana olsun salınmalarımız.

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ

14.10.2013