Etrafımda cıvıl cıvıl bir hayat yaşanırken, ben sessiz, kendimle başbaşayım. Sahip olduklarımın değerini bilsem de aklım sahip olamadıklarımda belki de. Kalabalık yalnızlığımı yaşıyorum en derinlerde. Görünürde her şey normal, her şey yolunda gözüküyor aksi gibi. Ama benim içimde fırtınalar kopuyor, şimşekler çakıyor, gök gürültüleri birbiri ardına patlıyor. Dışa vuramadığım, dile getiremediğim, göz yaşı olup akıtamadığım duygularım... Bunca zaman herkeslerden sakladığım, derinlere, en derinlere koyduğumu sandığım kırılganlığım, kendime bile tarif edemediğim o naif anlaşılmazlığım... Kimselerin beni anlamadığına yandığım tuhaflığım, gecenin koyu mavisinden daha da koyu kopkoyu karamsarlığım...
Nereden çıktınız böyle, bir anda, neden saçıldınız ortalık yerelere, size kim izin verdi? Oysaki ne kadar da derinlere saklamış, kalbimin en gizli köşesinde, kapalı kapılar arkasında bırakmıştım sizleri uzun zaman önce.
Ama hayır! Korkmuyorum sizlerden, hem de hiçbirinizden. Davet edilmeden geldiğinizi biliyorum ama yakındır gidişiniz. Hissediyorum bunu, evet hem de kalbimin o en derin yerinde. Gelişiniz gibi gidişiniz de ani ve birdenbire olacak. İşte o anda ben huzuru, sakinliği, dinlinliği ve mutluluğu yeniden yakalayacağım. Ve bu defa gidişinizi son kez seyredeceğim. Bir daha asla mutsuzluğu hissetmeyeceğim. Sizlere inat, kendimle barışık dünyamda, sevgimle yoğurduğum dostlarımla, gerçeklerimle mutlu yaşayacağım. Hem de sonsuza değin…
Hayata inat her zaman gülümsemeniz dileği ile…
Sevgiyle kalın.
Belgin ERYAVUZ
05/08/2003
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder