Yalnızlık ve Düşündürdükleri

Yalnızlık öyle bir kavramdır ki...Gerçek yalnızlığı yaşamadan, tatmadan anlamak da anlatmak kadar zor gelir insana.

Günler geceler boyu duyguların birbiri ile çarpışır durur sanki hiç bitmeyecekmiş gibi. Dile gelir pek çok söz, ama karşında duygularını paylaşacak, dertleşecek birini bulamazsın.

Çevrende bir sürü insan vardır var olmasına ama sen yine de bu kalabalık içinde kendini yalnız, yapayalnız hissedersin. Öyle birisini istersin ki o kalabalık arasından seni elleriyle çekip çıkaracak, içindeki yalnızlığı alıp duygularını çoşturacak. Seni anlayacak, seni dinleyecek, yorumlarına yorum katacak , seninle her şeyi paylaşacak. Sana yaşadığını hissettirecek, bazen pembe bulutlara götürüp uçuracak kanat takmışcasına; bazen de deniz kenarında dalgalarla yarıştıracak heyecanı ile. Gerçek anlamda dostun olacak senin, tüm sırlarını paylaşacaksın onunla, hiç bir şeyin gizli kalmamacasına anlatacaksın her şeyini... Sonra sende onu dinleyeceksin, dertleşeceksin sabahlara kadar bazen. Derdine derman olabildiğini gördüğünde içini öylesi bir huzur kaplayacak ki, sen bile şaşıracaksın tüm bunlara. Belki de hayıflacaksın dostunu neden daha erken tanıyamadın diye. “Olsun” diyeceksin kendi kendine, ”yine de geç sayılmaz şu anı yaşıyorum, artık hiç yalnızlık hissetmiyorum ya.“

Hayat çok zalimdir. Düşüncelerin söz olur dile gelir, kaygıların yağmur olur üstüne yağar, sıkıntıların seni boğar, yaşamdan kopma noktasına gelirsin kimi kez. Şaşkın gözlerle bakarsın hayata, anlamaya çalışırsın yaşadıklarını. Tam olarak anlayamamak öylesine üzer ki seni. Nefret edersin bir anda her şeyden. Birdenbire yükselen yalnızlık tohumları ardı ardına patlar içinde, durduramazsın.

İyi düşünmeye çabalarsın, çünkü bilirsin ki, iyi düşünürsen sen de pozitif olabilirsin, ama elinden gelmez bir türlü. Olumsuz düşüncelerin her yalnızlığında seni teslim alır, egemenliğini hissettirerek hem de. Affedemezsin hiçbir şeyi. Hep aklının bir köşesine takılmış kalmıştır sana yapılan kötülükler; bağışlayamazsın. Oysaki bilirsin bağışlamak büyüklüktür, saygınlıktır. Ama başaramazsın. Düşüncelerinin aksine daha da artmış olarak için bilenir. Zararı sadece kendinedir ama, engel olamazsın ki farklı düşünmeye. Karamsarlık bedenini sarar, ruhunu esir alır, boğar sanki seni kalabalık yalnızlığında.

Öyle bir an gelir ki; gözlerin gökyüzündeki masmavi bulutları göremez, kulakların kuş cıvıltılarını duyamaz olur.

Duygularında, yaşadıklarında en dip noktalarda olduğunu anlarsın.

Oysaki yaşam yanı başındadır; sana sadece yaşamı fark edip, dostça uzatılan ellere sarılman kalır. O dost ellerle yalnızlığını bir bıçak gibi kesip atarsın içinden. Artık karamsarlığın yerini çoşkuya ve hayata sıkı sıkı sarılmaya bırakır kendini. Gözlerin ışıl ışıl bakarsın etrafına. Tıpkı düşlerinde yaşattığın , olmasını istediğin gibi. Kimbilir belki sende, senin gibi yalnız birine dost elini uzatır, onu bulunduğu o koyu karanlık noktadan çekip çıkarırsın günün birinde.
Haydi bırakın artık çok yalnız olduğunuzu düşünmeyi, bakın ne çok dost eli uzanmış size, kavrayın sıkıca onları. Öyle sıkı sımsıkı sahiplenin ki hayata, bir daha asla yalnız kalmayacağınıza inandırın bundan böyle kendinizi ve çevrenizdeki yalnızları.

Unutmayın sakın, yalnızlık ve karamsarlık gelip geçicidir. Bakmayı bilirse, bakıp da görebilirse insan; inanarak ve severek, karşılığını mutlaka alacaktır. Çünkü asıl olan yaşanılası hayattır, o hayatın içinde bizim gösterdiğimiz iyi yaşam savaşıdır. Bir kez, sadece bir kez daha görmeyi deneyin etrafınızdaki güzellikleri. Size uzanan o dost elleri; belki yeni açmış bir çiçekte, belki pencerenize sabah erkenden konmuş bir güvercinde, belki bir müziğin sizi çağıran sözlerinde, belki de hiç tanımadığınız bir çocuğun size gülen gözlerindedir. Görün onları, hissedin varlıklarını, hayatı ve her şeye rağmen yaşanılası dünyayı...

Dostluklarla çevrili, yalnızlığın hissedilmediği bir dünyada size uzanan dost ellerin sayısının artması dileği ile...

Sevgiyle kalın.

Belgin ERYAVUZ
Mart 2003