Ama o da ne? En ön koltukları bir aile kapıyor. Anne baba ikili koltuğa geçiyor ve diğerlerine de çocuklarını oturtuyor, deyim yerindeyse adeta savuruyor. İkisi de erkek çocukların. Biri beş, diğeri sekiz yaşlarında en fazla. Metrobüs ise doldukça doluyor ve kalabalıklaşıyor. Ayakta duranlar zar zor yer buluyor kendilerine dikildikleri yerde. Bir elleriyle de tutunacak yer arıyorlar, hareket anında düşmemek adına. Biz tam çocukların oturduğu tekli koltukların önünde ayaktayız. Pür dikkat anneyi ve çocukları izliyorum. Çocuklar sıkılıyorlar, oturmak istemiyorlar belli ki. Anne ise kaş göz hareketleri ile onları yerlerinde tutma ve koltukları başkasına kaptırmama telaşında. Onca oturmaya ihtiyaç duyan, yaşlı, kucağında çocukla dikilen insana inat üstelik.
Babası ise belli ki duyarsız, umursamıyor bile.
İşte bu çocuklar büyüyecek, topluma karışacaklar; yarın baba olup kendi çocuklarını yetiştirecek belki de. İçlerindeki o bencillik tohumları kimbilir nasıl dokunacak etraflarındakilere. Eşine, çocuklarına, hatta yıllar içinde yaşlanan anne ve babasına bencilce davranmayacağını kim söyleyebilir ki? O tohumu yüreğine eken annesini bile belki de görmezden gelecek pek çok hareketiyle. Çünkü her düşünce gün gelir bumerang misali sahibini bulur derler. Bundan kaçış yok. Bir anne nasıl olur da çocuklarına böylesi bir bencilliği aşılar? Bencilliğin toplumsal yaşamdaki en büyük çıbanbaşı olduğundan nasıl habersiz, daha doğrusu duyarsız olur? İşte bir anne olarak bunu anlamam mümkün değil.
Üstelik Ramazan ayı gibi duyguların, anlayışın, hoşgörünün, yardımlaşmanın ne denli önemli olduğunun her yerde vurgulandığı kutsal bir aydan çıkalı henüz iki gün olmuştu. Ama o annenin kalbindeki anlayış ve hoşgörü bayramla beraber bitmiş olmalı ki; çocuklarına bencillik tohumlarını eliyle tek tek ekmekte bir sakınca görmedi.
Sevgiyle hoşgörüyle kalın.
Belgin ERYAVUZ
20.08.2012
Çocukların bir yere oturma hakkının olmadığı algısını çok garip buluyorum. Çocuk dediklerimiz bir yetişkin kadar güçlü ve dayanıklı değiller. Daha çabuk yorulurlar, aracın yolculuk sırasındaki sallantılı hareketlerinde iyi tutunamazlar ve saire. Dolayısıyla "O kadar yetişkin ayaktayken çocukların oturması çok saçma" mantığının kedisi saçma bence. "Ayakta yaşlı varken çocuğun oturması saçma" mantığı da öyle. Yetişkin ile çocuk, aynı kümede değerlendirilebilir. Ben bir yaşlıya yer veriyorsam bunun nedeni saygıdan daha öncelikli olarak daha çabuk yorulması ve tutunmakta güçlük çekmesi ihtimallerinden ötürü. Dolayısıyla ayakta yaşlı varken bir çocuk oturuyorsa bunda kötü bir şey yok. Ha, anne-baba çocuklarını kucaklarına alırlarsa elbette sorun çözülebilir. Ancak sürekli bu şekilde yolculuk yapmak tahmin edersiniz ki çileli bir durum. Yol boyu (örneğin) 23 kiloluk çocuğunuzun kucağınızda oturması çok kolay ve rahat olmasa gerek. Araç çok sıkışıksa bir yol bulmaya çalışmak gerek tabii, ama her zaman yöntem bulunamıyor. Bir de şunu hep gözardı ediyoruz: Gençler ve orta yaşta yetişkinler sanki her zaman dinç ve sağlıklıymış gibi bir algımız var. Bir genç bir yaşlıya yer vermiyorsa hemen kötü kötü bakarız. Oysa yaşlıya yer vermeyen kişi biraz önce ayağını burkmuş olabilir, belinden rahatsız olabilir, çok yorgun olabilir, bacakları ağrıyor olabilir, ayakkabı ayağını çok acıtmış olabilir (hele topuklu ayakkabıysa) ve saire. Dolayısıyla bu yer vermeme durumuna bu kadar sert yaklaşmamak ve hemen "saygısızlık" olarak yaftalamamak gerek bence.
YanıtlaSil